Overstap

We gaan weer verhuizen! Vanaf nu is mijn blog te lezen op www.menrique77.wordpress.com

Kom je daar weer meelezen?

Etters

Elise is niet zo'n ondernemend meisje. Ze kiest eerder voor de veiligheid en vertrouwdheid dan dat ze over grenzen gaat. Sinds augustus zit ze op gitaarles bij een andere muziekschool, eentje waar ze zelf makkelijk op de fiets naar toe kan en wat ze dus ook doet. Gisteren ook weer, alleen moest ze nu voor het eerst zelf in het donker naar huis fietsen. Ik dacht nog: weet ze wel hoe ze haar voorlicht aan moet doen, want de laatste keer moest ik ook aardig zoeken voor ik door had hoe die aan moest. Ze heeft voor haar verjaardag in maart van haar vader namelijk een nieuwe fiets gekregen en die stond al die tijd daar, maar laatst hebben we een fietswissel gedaan omdat ze hier nou eenmaal vaker fietst dan daar.
Ik stond aardappels te schillen en ondertussen keek ik door het keukenraam naar buiten of ze er al aankwam. Dat duurde maar en duurde maar... En ja hoor, daar kwam ze uiteindelijk aan, met lichten aan. Dat was dus gelukt. Maar toen ze de deur binnenstapte barstte ze in huilen uit. Wat bleek: bij de rotonde was het druk geweest en ze was gestopt, maar een vrachtwagen stopte ook. Toen wilde ze dus gauw weer opstappen of doorfietsen, dat weet ik ook niet precies, maar in elk geval bleef haar jas, of gitaar die op haar rug zat, achter haar zadel haken waardoor ze met fiets en al viel. Ze krabbelde overeind en wilde weer opstappen. Op dat moment fietsten er een paar puberjongens langs haar en die duwden haar hard lachend in de struiken. Nu lag ze onder haar fiets en ze kwam zo gauw niet overeind. Een man stopte en hielp haar. Met een dikke pijnlijke knie kwam ze dus thuis. Probeer je dat meisje stapje voor stapje uit haar veilige zone te helpen, duwen dat soort etters haar net zo hard weer terug! Bah. Als ik het had gezien dan hadden ze de volle laag gekregen. Aan de andere kant: ze is hier mooi wel alleen doorheen gegaan en ze is op eigen houtje thuis gekomen. Wat dat betreft ging het dus goed, zonder hulp van mama! Ergens was dit dus een levenslesje. In het leven kom je zo nu en dan nou eenmaal etters tegen en in de meeste gevallen is het misschien niet leuk, maar je overleeft het wel. En voor mij was het weer een lesje loslaten...

Hoe het gaat - na de start

Inmiddels bestaat FotoMenrique al bijna twee maanden officieel. En met succes! Terwijl de website nog niet eens af is (zwager is er druk mee...) en ik nog geen artikeltje in de plaatselijke krant heb gezet, laat staan heb geadverteerd, komen de opdrachten één voor één binnen gedruppeld. Zo leuk! Het is nog wel een beetje zoeken met de nieuwe spullen die ik heb, maar ook dat gaat steeds beter en het resultaat valt zeker niet tegen! Ik merk dat ik het echt heel leuk vind om te doen, dit is een goede stap geweest voor mij. Lekker mijn eigen bedrijfje, zelf mijn tijd indelen, avonden achter de computer foto's kijken en bewerken, ideetjes opdoen...
En vandaag kwamen er zomaar weer twee opdrachten binnenrollen! Da's toch leuk!!!

The holy city

Vroeger, toen ik kind was, woonden we in een oud huis. Zo eentje met erkers, overal doorsluipgangetjes, hoeken, kieren en muizen. Een gaaf huis wat helaas afgebroken is. Het was de oude directeurswoning van de directeur van melkfabriek "de Kleine Pol". Een gehorig huis ook, als we boven de muziek te hard hadden staan, dan kon je dat beneden duidelijk horen. Ook als de tv hard stond, dan hoorde je dat boven weer erg goed. Maar we hadden ook een orgel en zo nu en dan speelde mijn moeder erop. Nou ben ik niet zo'n orgel-fan en word eerder droevig van orgelgejubel dan dan ik er blij van word, dus aan mij is dat instrument niet zo besteed. Toch herinner ik me een keer hoe ik als klein meisje (leeftijd weet ik niet meer) ademloos heb liggen luisteren toen mijn moeder op een zondagavond aan het spelen was. Ik weet nog goed dat ik er wakker van werd en dat ik meteen wist wat ze aan het spelen was: het enige liedje dat ik echt mooi vond: Jerusalem, de Heilige Stad. Dat is me altijd bij gebleven.
Nou kreeg ik vorige week een cd-tje met pianomuziek en ik draaide hem. Ineens kwam de Heilige Stad voorbij, in piano-versie. Jeugdsentiment! Mooi! Op Youtube ging ik zoeken naar dit liedje en toen kwam ik deze versie tegen. In één woord: geweldig! Met het orkest erbij en de pianiste die met haar hoge hakken uit haar dak zit te gaan, echt, je moet even kijken. Voor mij was dit filmpje een emotioneel achtbaantje; aan de ene kant is het een muziekstuk wat mij raakt en waar ik echt kippenvel van krijg in de goede zin van het woord, en aan de andere kant moest ik zo lachen om de pianiste. Wat moet dat heerlijk zijn om je zo te kunnen uiten in de muziek!
Hier het filmpje:

Glasvezel

Er is besloten om ons hele dorp te voorzien van glasvezel voor nog beter, nog sneller, nog weet ik veel-er internet en tv. Ach, het zal wel, denk ik dan. Maar goed, genoeg mensen meldden zich aan en nu zijn er dus al een tijdje een heel aantal chocoladekleurige mannen bezig om alle straten open te gooien, kabeltjes te leggen en de straten weer dicht te doen. In razendsnel tempo gebeurd dit en ze werken echt hard! Om 7 uur zijn ze al volop aan het werk en dat gaat de hele dag door. Ja, het maakt herrie en ik hoor genoeg gemopper van mensen die in ons kraakschone dorpje niet willen dat er zandkorreltjes op de stoep blijven liggen, van mensen die het vervelend vinden dat er steeds weer ergens een straat open ligt enzo. Maar eerlijk gezegd heb ik eigenlijk alleen maar respect voor deze mannen. Ze spreken amper Nederlands, of zelfs helemaal niet. Ik stel me zo voor dat ze voor deze enorme megaklus uit een Zuid-Europees/Noord-Afrikaans (ofzo, het zijn iig geen Polen of andere Oost-Europeanen) land zijn gehaald, vrouw en kinders achterlatend om geld te verdienen door kabeltjes in de grond te stoppen voor mensen die al snel internet hebben en een breedbeeld tv. Terwijl ze zelf misschien niet eens de rekening voor elektriciteit kunnen betalen en al helemaal geen tv of computer hebben. Hoe moeten die mannen zich wel niet voelen als ze normaalgesproken een heerlijk klimaatje hebben en nu moeten bikkelen in onze Hollandse herfst?

Misschien sloeg mijn fantasie wel op hol hoor, ik weet het niet. Maar ik heb gewoon bewondering voor deze mannen die keurig "Goedemorgen"-met accent zeiden toen ik vanmorgen de deur uitliep om Rebecca en Rosalinde naar school en peuterspeelzaal te brengen. Ze legden gauw een houten plaat over de greppel, zodat we niet hoefden te springen. En ze werkten hard!Petje af! Dus kwam het in me op om mijn waardering om te zetten in een daad. Ik keek wat ik nog in de diepvries had: een paar pizza's Hawai. Ik wist dat ze rond etenstijd nog voor ons huis bezig zouden zijn en gisteren aten ze ook al bij mij voor het huis in hun bus. Ik hield het een beetje in de gaten, wilde ze ook niet van hun werk afhouden, maar toen het lunchtijd was en ze even stopten met werken, waren de pizza's klaar en liepen Elise en Rebecca met een bord vol warme pizzapunten naar buiten. De mannen vonden dat erg leuk en een paar mannen namen een stuk pizza. Toch waren er ook een aantal die lieten merken dat ze het aardig vonden, maar toch wilden ze niet. De aanvoerder van de groep mannen kon Nederlands en zei tegen Elise dat zij moslim waren en geen varkensvlees mochten eten en op de pizza's zat... ham! Oeps, daar had ik dan weer nooit bij stil gestaan... Laat ik m'n dochters gewoon een stuk onrein voedsel onder hun neus duwen... :)

Logo

Ik bedenk ineens dat ik mijn schitterende logo nog niet eens aan jullie heb laten zien!

Nou, dit is hem dan:

Gemaakt door mijn Amsterdamse, grafische nichtje:
Marjon van der Erve.

Opvoeden

Dat opvoeden een hele klus is, daar zijn we inmiddels al wel een paar jaar achter. Soms moeten de teugels even iets strakker, zo ook laatst bij Rebecca. Het liep een beetje uit de hand met haar pittige karaktertje. Ze was vaak kattig en boos, luisterde slecht, opruimen en opschieten kwam niet in haar woordenboek voor. Dus werd het tijd voor een beloningssysteem. Twee weken lang mocht ze stickertjes plakken als ze zich op die onderdelen goed had gedragen en niet teveel (=3) kruisjes had. Ze deed goed haar best en als er dan toch na een paar keer waarschuwen een kruis neergezet werd, dan vond ze dat heel erg. Uiteindelijk was het stickerblad vol en mocht ze in de speelgoedwinkel de felbegeerde speelgoedföhn halen. Missie geslaagd...

...dachten we. We zijn weer een aantal dagen verder en het lijkt erop dat Rebecca denkt dat de buit nu binnen is en de regels niet meer gelden. Opruimen en opschieten? Wat is dat? Ze tettert ook weer met volle kracht door mama heen als ik met iemand sta te praten en reageert boos en kattig als ik dan even niet naar haar wil luisteren.

Zucht.

En dan hebben we Rosalinde, dat lieve, schattige, rustige droepie wat ze altijd al was. Vanmorgen wilde ik in de supermarkt niet het pak koekjes kopen wat zij op het oog had -de kast ligt al vol koek- en daarmee was het hek van de dam. Huilend en drammend liep ze achter me aan door de winkel. Thuis probeert ze me ook steeds uit, kijken hoever ze kan gaan en ze kon ook altijd ver gaan als jongste met haar lekkere bolle wangen en grote onschuldige, groene ogen, maar af en toe moet er toch ook even ingegrepen worden. Geen vierende teugels hier dus, maar weer even een stukje strakker.

Ze zitten allebei even in een lastige kleuter- en peuterfase. Gelukkig weet ik inmiddels ook wel dat fase's altijd weer voorbij gaan. Nou, ik kijk uit naar de weer wat rustigere fase die hier uiteraard op zal volgen...

Zucht.

Legoworld

Gisteren gingen we er met een deel van mijn familie op uit. Met twee auto's volgeladen gingen we naar Legoworld in Zwolle. Het was druk! In de rij voor we naar binnen konden, besloot ik dus de kinderen te tatoeëren met inkt uit een pen. De tattoe was mijn telefoonnummer, voor het geval we er eentje kwijt zouden raken in de drukte.
Het was leuk, al had ik er stiekem wel wat meer van verwacht. Na 500 legotreintjes weet je wel dat er legotreintjes bestaan, maar goed, dat mocht de pret zeker niet drukken. We keken onze ogen uit bij een privécollectie van een (volwassen!) man die werkelijk een hele stad van lego had. Alles zag er zo mooi, leuk en direct speelbaar uit dat het maar goed was dat er dranghekken omheen stonden, want anders bleef er natuurlijk niks over van alle bouwwerken. We waren zo druk met het bekijken van die stad en alle kinderen ook (7 stuks) dat ik niet merkte dat Rebecca kwijt raakte. Er was namelijk ook een snoepkraam waar ze even was gaan kijken en daarna zag ze mij niet meer, terwijl ik nog gewoon op dezelfde plek was, maar het was zo druk dat ze me gewoon niet zag. En ik telde op een gegeven moment 6 kinderkoppen, voelde me verantwoordelijk voor de 2 kids van broer die zonder ouders met ons mee waren, en ondertussen was mijn eigen meisje dus kwijt. Mijn vader, zwager en ik gingen direct 3 kanten op om te zoeken naar een meisje met roze laarsjes aan. We vonden haar niet. Ik hield mezelf voor dat ik rustig moest blijven, maar toen ik na het zoveelste rondje mijn vader ook weer zonder kind terug zag komen, vloog het me toch aan. Al die mannen die met hun fototoestelletjes bij al die speelgoed-Lego-rommel stonden te kijken, leken ineens allemaal potentiële pedofielen. En alhoewel het stikte van de bewakers en er echt geen kind zomaar naar buiten kon, vond ik het toch beangstigend worden. En toen ging mijn telefoon... een mevrouw van de infobalie. Rebecca was terecht. Ik trok een sprintje naar die balie en sloot mijn hard huilende dochter weer in mijn armen. Ze was daar met nog meer zoekgeraakte kinderen netjes te wachten en had een dropmaan gekregen die ze zo lekker vond, maar ze wilde geen kleurplaat maken. Elk kwartier werd er wel een keer omgeroepen dat er een kind gevonden was, dus gelukkig waren we niet de enige. En het voordeel was dat ze niet meer van mijn zijde week.

Na dit voorval hebben we verder gewoon lekker genoten van alles wat er te zien was en de kinderen haalden hun skelter-rijbewijs, de meiden leefden zich uit met het meisjeslego, we trokken een automaat leeg met gratis legopoppetjes, probeerden keer op keer de grijpmachine uit en uiteindelijk reden we via de MacDonalds, waar we buiten moesten eten ivm drukte, allemaal moe weer naar huis.

Dierentuin

Het was nog heel vroeg vanmorgen toen ik bedacht dat het vandaag misschien wel een leuk idee was om naar de dierentuin te gaan met de jongste twee meiden. Matthew is uit logeren bij de familie van zijn moeder en Elise is met haar vader een paar dagen in Zeeland. Een leuke gelegenheid om er met de twee kleine dames op uit te trekken, helemaal met vrijkaartjes voor die bewuste dierentuin. Maar eenmaal in de kleren zag het er toch wel een beetje te herfstig uit voor een gezellig dagje dierentuin. De plannen werden dus afgeblazen en het zag er naar uit dat het een gewoon dagje thuis ging worden. Totdat rond het middaguur ineens de zon begon te schijnen! Alles waar we mee bezig waren werd direct los gelaten, broodje achter de kiezen geschoven, middagtukkie geskipt, laarzen aan en hup, naar de dierentuin. En het was een succes!

We zagen hoe de beren te eten kregen, spotten een baby-olifant, speelden in de speeltuinen, dronken fristi en warme chocolademelk, bekeken pinguins, zebra's, giraffen, tijgers, leeuwen, neushoorn, apen en alles wat er maar te bekijken viel. We hadden lekker droog weer en de meiden vonden het geweldig! We wandelden zelfs even door het dinobos, maar dat vonden ze maar eng. Al met al een topmiddagje die we feestelijk afsloten met door mama zelf gebakken pannenkoeken.

(Helaas was de batterij van mijn fototoestel leeg en moeten we het met foto's van mijn telefoon doen.)

Studio

Eindelijk was het dan zover! Mijn eigen fotostudio werd vandaag afgeleverd! Achtergrondsysteem, doeken, (flits)lampen, softboxen, de hele reutemeteut. Helemaal onwijs leuk en vol enthousiasme ging ik aan de slag om het hier in de woonkamer op te zetten. Inmiddels is dat enthousiasme zo'n beetje tot onder de nul gedaald, want er zit een zeer beknopte Engelse omschrijving bij, waardoor ik er dus geen bal van snap. In plaats van een middagje leuk foto's maken met m'n kids, werd het dus een gefrustreerd "Ga alsjeblieft tv kijken en laat mama met rust!!!"

Ik laat het dus maar weer even liggen. Ga vanavond met Edco wel even uitzoeken hoe het allemaal precies werkt en hoe het in elkaar gezet moet worden. 'k Had het alleen wel stoer gevonden als het me in mijn uppie mooi effetjes was gelukt.

Maar goed, als ik eenmaal een keer gezien heb hoe het in elkaar gezet moet worden, dan kan ik het zelf ook, dus wat dat betreft maak ik me geen zorgen. Ik heb er zin in! Vrijdag ga ik hem voor het eerst echt voor een opdracht gebruiken... Nog even oefenen dus... :)

In de prijzen

Het is wel BINGO! deze week! De prijzen stromen binnen! Echt leuk! Het begon eind vorige week al met een mailtje waarin stond dat mijn foto van de strandballenvakantiefoto-actie in de prijzen was gevallen. Direct daarna kreeg ik een berichtje van Edco dat ook hij een mailtje had gehad, dat zou dus betekenen dat allebei onze foto's in de smaak van de jury vielen. Welke prijzen wisten we niet en lazen we gisteren in de plaatselijke krant. Edco's foto (die ik overigens ook zelf heb gemaakt, maar die hij had ingestuurd) werd 3e en die van mij 1e!! Helemaal leuk. Ja, we krijgen wel veel reacties hoe het komt dat we allebei een prijs hebben gewonnen, maar we hebben ons echt netjes aan de regels gehouden! Eén foto per deelnemer was de regel, niet één foto per adres of gezin! Edco heeft hiermee een dinerbon van €50 euro gewonnen en ik een reischeque van €250. Geen verkeerde prijzen dus!

Toen kwam van de week via Twitter ook een opdracht voorbij waarbij je een cd kon winnen. Je moest het bericht doorsturen en de afzender (events4christ) volgen. Dat deed ik en al snel kreeg ik bericht dat ik de cd had gewonnen! Inmiddels zit hij ook al in de cd-speler.

Deze week kregen we ook een mailtje dat de foto (zie foto bij deze blog) die ik naar de kabelkrant had gestuurd voor dierendag, óók prijswaardig was! Nou zeg...! Zojuist kon ik 4 kaartjes voor Dierenpark Amersfoort ophalen.

Een snel rekensommetje vertelt mij dat we in 2011 al voor zo'n dikke 700 eurootjes aan prijzen in de wacht hebben gesleept... (Weet je 't nog? De tuinmannen, de Zwitsalberen...)

Lente, Storm, Bliksem...

Op de peuterspeelzaal zegt Rosalinde niet zoveel, liet de juf me weten. Thuis daarentegen, vertelt ze vaak hele verhalen over wat er op "sool" gebeurd is. Ik maak me dus ook niet druk om het kletsgedrag van onze jongste. Ze heeft een enorme kwebbelzus boven zich, dus dat zij iets minder praat vind ik helemaal niet erg.
Ze vertelt altijd met wie ze heeft gespeeld en kent alle namen van de kinderen uit haar groep. Vandaag vroegen we tijdens het broodje eten ook met wie ze had gespeeld en ze noemde wat namen op. Lente, Dominique, Romy, Demi... Er zit ook een jongetje bij haar in de groep met de naam Storm. Een naam die niet zoveel voorkomt en die Rebecca bijzonder interessant vindt. Zij vraagt dus ook altijd of Rosalinde met hem heeft gespeeld, wat eigenlijk nooit het geval is. Vandaag vroeg ze het dus ook: "Hee Roos, heb je ook met Bliksem gespeeld?"

Sestra-blog

En ook nog een nieuwe Sestra-blog: http://www.sestravrouw.nl/Blogs/Ik-mijn-agenda/Onzekerheid.html

Zenuwen

De één heeft er vrijwel nooit last van, de ander vaak. De meesten zitten daar ergens tussenin, denk ik. Ik heb het met vlagen heel erg. De zenuwen. Afgelopen weekend was zo'n zenuwenweekend.

Ik heb er een verschrikkelijke hekel aan om ergens alleen naar binnen te moeten gaan als er al veel mensen zijn. Ik kom nog liever te laat dan dat ik moet wachten tussen allemaal mensen die al gezellig met elkaar aan het praten zijn, gesloten groepjes, hahaha wat hebben we een lol en we laten je er -bewust of onbewust- niet tussen.
Toen ik nog op een gospelkoor zat vond ik dat zo vreselijk! Voor aanvang stonden de mensen in vaste groepjes al met elkaar koffie te drinken en ik kwam daar gewoon niet echt tussen. Dat is dan zo ongemakkelijk! Gelukkig stond ik met repeteren op het hoekje achteraan, zodat ik mooi om klokslag acht uur of iets later op mijn plekje kon schuiven om dat vreselijke vooraf moment te ontlopen.

Afgelopen weekend ging ik voor het eerst in mijn leven naar een boekpresentatie. Ik had geen idee hoe dat in zijn werk ging en ik was alleen. En er waren veel mensen. En ik wist niet wat nou precies de bedoeling was. Moest ik de schrijver nou meteen feliciteren, moest ik wachten op een praatje... Ik had geen idee. Dus sloot ik met mijn lange lijf ergens achteraan aan en hield het van een afstandje in de gaten. Uiteindelijk ging het allemaal prima, maar ik heb me daar van te voren zo enorm zenuwachtig voor gemaakt!

Zondag hadden we de sing-in in Amersfoort. (Zie deze site.) en daar zou ik twee intro's fluiten op mijn low whistle, dat is een Ierse fluit. Ik zou daar ook zingen, samen met een leuke zanger en superband, maar door die intro's die ik zou doen was ik zo ontzettend zenuwachtig! Ik kreeg echt geen hap meer door mijn keel. Tijdens het oefenen hebben we toch een intro geskipt, wat wel wat meer lucht gaf, maar de zenuwen bleven.
Gelukkig ging het intro goed en het zingen was ook helemaal super om te doen. Maar blijkbaar kost het allemaal wel energie, dat zenuwachtig zijn, want ik voel me vandaag behoorlijk energieloos...

En jij? Heb jij ijzeren zenuwen of heb jij hier ook last van? En hoe ga je er mee om?

Ogen

Ogen. Hoeveel verschillende kleuren zijn er wel niet. Heel veel. Binnen ons gezin heeft niemand dezelfde kleur ogen. De ogen van Matthew zijn grijzig van kleur, die van Elise blauw. Rebecca heeft heel donkerblauwe ogen met bruin, eigenlijk zijn die niet goed te omschrijven wat kleur betreft. Rosalinde's ogen zijn groen met bruin, Edco heeft donkerblauwe kijkers en die van mij zijn ook groen met bruin, maar net weer anders dan die van Rosalinde.

De ontdekking dat Rosalinde's ogen groen gingen worden vond ik leuk. Veel mensen denken dat ze dezelfde kleur heeft als Rebecca, maar dat is dus echt niet zo. Vooral als het licht erin valt, dan zie je duidelijk het verschil. Of als Rosalinde gehuild heeft, dan lichten haar ogen ook groen op. Heel mooi! Zij is de enige die mijn kleur ogen heeft en op de een of andere manier moet ik altijd even naar die mooie ogen van haar kijken. Ik vind ze schitterend! Ze kan er zo onschuldig mee kijken en zelfs als ze boos kijkt vind ik het nog schattig. En zeg nou zelf als je die foto ziet...: da's toch heerlijk moppie!?

Stemmen!!!

Voor de niet-Twitters, -Facebookers en -Hyvers onder ons:

Laatste kans! Heb je al gestemd op onze foto van de strandbal op de overstroomde camping? De foto die ik in de stromende regen maakte in bikini? Wat een lastig en koud klusje was omdat het logo steeds naar beneden draaide?

http://www.scoormetcomfort.nl/pages/ingezonden-fotos.php?p=1

We hebben nog een aantal stemmen nodig! Stem op de 4e foto!

Onze dank is groot!

Weblog

Het duurt maar en het duurt maar. Mijn oude webloggie zweeft ergens rond in de ruimte en ik kan er niet bij. 5 jaar lief en leed van mijn gezinnetje, denkdingen, schrijfsels... Het komt wel goed, vast wel. Maar het duurt wel lang. Veel te lang. En op dit tijdelijke blogspotje "scoor" ik maar 1/3 van de Leeskeesjes, vergeleken met mijn oude vertrouwde Weblog, die toch best wel goed gelezen werd. Jammer, want zullen ze me ooit nog terug vinden? Andersom is mijn (bijna) dagelijkse tour langs allerlei leuke blogjes ook flink uitgedund. En dat is zeker niet erg, want tegenwoordig steek ik veel tijd in mijn bedrijfje, waar de eerste opdrachten ook al voor binnen gedruppeld zijn...

Sing-in

Aanstaande zondagavond is er weer een leuke sprankelende SING-IN in Amersfoort. Interkerkelijk, dus uit welk gebouw je komt maakt niet uit. Als je niet naar een kerk gaat, ben je uiteraard ook van harte welkom!
Thema is: Geloof, hoop en liefde en de begeleiding is door een leuke band met een alleraardigste drummer en dito zangeres... :)

Klik hier voor meer informatie, adres, e.d.

Tot zondag!

Champignonnetjes

Gisteren liep ik met Rosalinde door de Jumbo. We kochten een courgette, eieren, prei, gehakt en geraspte kaas. Ik deed alles in de buggy die dienst deed als boodschappenkarretje en Rosalinde liep ernaast. Toen ik de champignons pakte vroeg Rosalinde wat dat was. "Champignonnetjes," zei ik, "een soort paddestoeltjes, voor in de groententaart." Ze trok haar neusje op en zei dat ze dat niet lustte. Zoals gewoonlijk trek ik me daar niks van aan en het blauwe bakje met paddestoelen verdween onderin de buggy.

Toen het tijd was om eten te koken had ik haast. Het was weer een middagje sjezen geweest en het eten moest nog een half uur in de oven. Alle ingrediënten zocht ik vlugvlug bij elkaar, sneed de prei en courgette en... waar waren de champignons??? Nergens te bekennen in de koelkast. Lagen ze nog in de auto? Nee, ook niet. Misschien nog ergens in de ingeklapte buggy? Nee... Ik zocht het bonnetje op. Had ik ze wel betaald? (Hollander als ik ben...) Nee! Ook dat niet. Op vreemde wijze waren ze gewoon verdwenen, die paddestoeltjes. Dan maar zonder champignons.

Tijdens het eten vroeg ik aan Rosalinde waar de champignonnetjes gebleven waren. "Op de grond," zei ze, "bij de Jumbo."

Buitenrit

Vanmiddag had Elise met paardrijles voor het eerst een buitenrit. Het was erg mooi weer en om er dan met een groepje paarden en pony's echt op uit te gaan is natuurlijk superleuk! Maar ook wel een beetje spannend...

Halverwege stond ik met Rebecca en Rosalinde te kijken. Dat was vlakbij mijn ouders, waar ik toch heen moest, dus dat kwam mooi goed uit zo...

Killing your darlings

Een aantal jaar geleden deed ik eens een DISC-test bij gospelzanger Gerald Troost. Daar kwam uit dat ik plannen, ideeën en creativiteit genoeg bezat, maar ik deed er niet zoveel mee. Daar kreeg ik een figuurlijk schopje onder mijn kont en ik zette al snel daarna de eerste regels op papier van iets wat ooit mijn boek zou gaan worden. Vorig jaar was het af en ik stuurde het naar een paar uitgevers. Van de ene hoorde ik nooit meer iets, van een andere al snel dat het niet binnen hun uitgeverij paste en van een andere kreeg ik een uitgebreid leesverslag met tips ter verbetering en advies een andere uitgever te zoeken. Nee, leuk is dat niet, maar begrijpelijk wel. Het zou natuurlijk raar zijn als mijn schrijfsel direct de persen in geduwd zou worden omdat het meteen al perfect zou zijn. Zo werkt het niet in boekenland. Er wordt iets geschreven, dat wordt gelezen en dan moet het weer en weer en weer worden herschreven, totdat het een goed product is.
Met dat herschrijven ben ik dus bezig, alhoewel er nog geen uitgever is die het wil "hebben". Maar die komt nog wel, daar ben ik van overtuigd.

Het was best een hobbeltje om aan dat herschrijven te beginnen. Een boek schrijven is toch ook een beetje een kind krijgen. Je zet het op de wereld en vervolgens gaan er allerlei mensen op schieten. Dat doet best een beetje zeer, want in jouw beleving is het verhaal zo goed. Gelukkig weet ik ook wel dat de mensen met verstand van boeken op zo'n manier je "kind" alleen maar mooier maken.

Dat hakken in je verhaal wordt ook wel "Killing your darlings" genoemd. Ik vind het een leuke toepasselijke uitspraak. Zo voelt het inderdaad. Het mes zetten in dat wat je mooi vond.

Van de week twitterde ik over dat ik mijn darlings aan het killen was en de volgende dag kwam er een tweet van schrijversonline langs met deze inhoud:

Nieuws: De vijf meest voorkomende problemen van beginnende schrijvers

23 September 2011

Wie kent het niet: je zit achter je bureau te staren naar een leeg document op het beeldscherm. De wil is er, maar de inspiratie laat op zich wachten. Voel je hier niet schuldig om. Zelfs de grootste schrijvers lijden onder de kleine strubbelingen die de aandacht van het schrijven halen. Wij hebben de vijf meest voorkomende problemen die je als beginnend schrijver kan hebben opgesomd.



1. Het ‘nog even dit klusje doen’-syndroom.
Hoe vaak krijg je als schrijver wel te horen: ‘Ga zitten en begin!’. Het klinkt zo simpel, maar in de praktijk is er altijd wel een iets dat je tegenhoudt: nog even de afwas doen, nog even boodschappen halen, nog even het bureau opruimen zodat alles netjes staat. Voor je het weet, is het avond en kan je alweer beginnen met koken.

Dit probleem kan zich ook voordoen bij mensen die bijvoorbeeld veel schrijven op blogs, maar niet toe kunnen komen aan het schrijven van hun roman. Dit obstakel ligt dieper in jezelf, omdat een verhaal van tig bladzijdes een grote taak kan lijken. De oplossing is echter hetzelfde: begin. Typ wat woorden, schrijf wat je denkt, ook al is het niks: zolang je maar begint. Inspiratie volgt vanzelf.

2. Schrijven kost tijd
Voordat schrijvers überhaupt aan het schrijven toekomen, stuiten ze op een algemeen probleem: de dag is te kort. De meeste schrijvers kunnen niet leven van hun schrijfwerk, dus een full-time baan ernaast is vrij logisch. Sociale contacten onderhouden gaat doorgaans ook voor en het huis (en jezelf) schoonhouden is veelal geaccepteerd als gedrag dat simpelweg voorrang heeft.

Voor veel mensen is schrijven echter meer dan een hobby. Vaak voelt het zelfs aan als werken, waardoor je al snel liever even tv gaat kijken of een boek wilt lezen. Schrijven kost tijd en die tijd moet je maken. Kies een avond of een weekend uit waarin je alle tijd voor jezelf neemt en ga aan de slag.

3. De eerste versie is altijd fout
Een valkuil waar veel beginnende schrijvers in trappen, is hun enthousiasme. Dat is op zichzelf geen slechte eigenschap – koester het, want het is het middel om anderen te overtuigen van jouw verhaal – maar het kan er ook voor zorgen dat je je niet bewust bent van fouten of eigenaardigheden in jouw verhaal.

Als een tekst voor het eerst naar een redacteur, uitgever of agent gaat, zal er altijd iets in moeten veranderen. Misschien moet die overgang anders, of kan die scène beter eerder in het verhaal plaatsvinden of moet dat stuk gewoonweg geschrapt worden. ‘Kill your darlings,’ noemen veel mensen het. Elke schrijver maakt het wel eens mee. Vertrouw anderen op hun professionaliteit; zij bekijken het immers vanuit het perspectief van de lezer, degene voor wie jij het schrijft.

4. Geen enkel stuk is perfect
Het tegenovergestelde kan ook voorkomen: je blijft een hoofdstuk maar herschrijven totdat het, in jouw ogen, perfect is. Vaak gaat het om een dilemma, zoals het toevoegen of juist weglaten van een gedeelte of beschrijving. In die zin voelt het stuk nooit ‘af’ aan.

Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering, maar lezers zullen dit probleem in de laatste versie van jouw verhaal niet zien. Er zal dus een punt zijn waarop je het als schrijver los moet laten, ondanks dat knagende gevoel. Streef niet naar perfectie, want aan elk verhaal valt wel iets op te merken, hoe goed het ook is. Zoals Leonardo da Vinci ooit zei: ‘Art is never finished, only abandoned.’

5. Er zijn altijd betere schrijvers
Veel schrijvers kampen met onzekerheid. Wetende dat er altijd betere schrijvers zijn, is dan ook een reden voor veel mensen om niet eens te beginnen met schrijven. Toch moet je bedenken dat ook de beste schrijvers hun eigen teksten nooit goed genoeg vinden.

Hoe beter je wordt in iets, hoe meer fouten je in het werk gaat ontdekken. Dit is waar voor veel vakgebieden en het is zeker waar voor schrijven. Toegeven aan de onzekerheid die voort kan komen uit die fouten kan erg destructief werken. De eerste stap om ermee om te gaan en te leren van fouten, is door te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt. Laat die twijfels links liggen en schrijf door. Schrappen en herschrijven kan altijd nog.

Door: Reinoud Schaatsbergen


Herkenbaar voor mij, want de oneliner die mij ook aan het schrijven zette was: "de valkuil van beginnende schrijvers is: niet beginnen."

Vanmorgen was ik op de Lees- en Luisterbeurs. Daar staan allerlei uitgevers met hun boekentafels en er zijn leuke, gezellige standjes (ook Sestra!). Het was leuk om er te zijn, rond te lopen, schrijver Remmelt Mastebroek en zijn vrouw even te spreken. Echt nuttig contact met uitgevers had ik er niet, maar ik kon wel een beetje snuffelen tussen de boeken die er op de tafels lagen. Past mijn verhaal daar tussen?

Al met al positief dus. Ik ga weer met frisse moed verder om mijn darling te killen...

Sestra-blog

Er staat weer een blog op SestraVrouw!

Gebed voor mijn kinderen

Soms vliegt het me zo aan dat ik m'n kinderen niet altijd en overal voor vanalles kan beschermen. Vandaag moet ik steeds aan dit lied denken...

Oproepje!!!

Voor een fotowedstrijd hebben we stemmen nodig!

Kijk op deze site: site

En klik op de derde foto. Edco heeft hem ingezonden. (Evt. mag de tweede foto ook, die heb ikzelf ingestuurd...)
Per IP-adres kan er 1 keer gestemd worden!

Help je mee???? Dank je!

(even wat achtergrondinfo: De foto die Edco heeft ingestuurd heb ik gemaakt. Het regende dat het goot, de camping stroomde over, weggetjes werden rivieren, onweer galmde door het dal, bliksem vloog ons om de oren. Hou dat in gedachten. Hou het volgende vervolgens NIET in gedachten: ik in bikini in de plensende kouwe regen, op mijn knieën in de modderrivier, angstvallig mijn camera droog proberen te houden en ondertussen ook nog een foto maken van een strandbal die steeds met het logo naar beneden draaide. Hoezo scoor met comfort...)

Kleuteroplossing

Bij ons in de kerk hebben we nu een aantal weken het thema "occultisme". Ik heb er zelf gelukkig nooit direct mee te maken gehad. Uit getuigenissen van mensen hoor je echt dingen waar je oren van gaan klapperen. Dan hoor je pas echt hoe geniepig het invloed op levens van mensen kan hebben. Echt iets om waakzaam op te zijn!
Maar ja, hoe leg je het uit aan de kinderen hè? De oudsten hebben het er in de kinderdienst ook over gehad en wij thuis ook met ze. Ze snappen ook waarom sommige tv-programma's niet goed zijn. Waarom we niet naar programma's kijken waarin met overledenen gecommuniceerd wordt. Of films en programma's waar duivelse dingen gebeuren, denk aan tovenarij en hekserij.
Toch zijn we daar ook niet heel krampachtig in en zien ze heus wel eens iets op tv wat eigenlijk net over de grens is. Dat geeft dan ook wel weer een leuk gesprekje en leren ze er wat van en -niet onbelangrijk- is het ook niet meer zo interessant dan dat je alles maar voor hun ogen weghoudt. Dat wekt hun interesse dan natuurlijk alleen maar meer.

Maar goed, soms kom je in situaties terecht waar je soms ook even niet goed weet hoe je daar nou wijs mee om moet gaan. Bij een spelletje op kamp bijvoorbeeld als er iets met nep-hypnose gedaan wordt of, zoals vanavond, bij het voorlezen van een verhaaltje voor het slapen gaan.

Rebecca wilde graag uit een boekje voorgelezen worden die Elise had meegenomen bij haar vader vandaan. Een boekje van Assepoester. Ik begon voor te lezen en dat ging gezellig over muisjes. Maar het duurde niet lang voor er een toverstokje tevoorschijn kwam en er getoverd werd. Ik keek Rebecca aan, voorbereid op een gesprekje. "Dit is eigenlijk niet goed hè?" Teleurgesteld keek ze me aan. "Maar mama!" riep ze. "Dat is gewoon een engel zonder vleugels!" Wetend dat mama alles met engelen wel goed vindt...

Ik moest lachen om haar "oplossing" en sloeg gewoon een stukje over in het boek. Allemaal blij.

Kaboutertjes

Vanmiddag hadden we een kleuteruitje naar het bos bij de Lage Vuursche. Er moesten natuurlijk wat ouders mee om te rijden en ik was één van de gelukkigen, want het was stralend mooi weer! Ik had zo mijn voorbereidingen getroffen voor deze wandeling. Een andere kleutermoeder is erg creatief met vilt en ik vroeg haar of ze misschien kleine kabouterkleertjes had. Die had ze en ze bracht ze gisteravond even langs, want zij vond het ook een leuk idee. Ik maakte de kleertjes aan een miniwaslijntje en smokkelde hem mee naar het bos vandaag. In een bijna ongezien moment plantte ik het waslijntje achter een boom en riep: "Kijk eens wat ik hier gevonden heb!" En al die kleuters stonden te stuiteren van enthousiasme. Kabouterkleertjes!!! Ze trapten er niet allemaal in, een paar pientere dames zeiden al snel dat ik dat had gedaan omdat ze mijn arm hadden zien bewegen (?). Ach, ik wist natuurlijk van niks. En Rebecca was heel erg verbaasd dat bij thuiskomst in haar tas met bosspulletjes ineens het waslijntje werd gevonden...

Gordijntjes

Nog nooit in mijn leven heb ik me bezig gehouden met iets wat voor je raam moet hangen. Nou, da's niet helemaal waar. Onze bovenverdieping hangt vol met kant-en-klare Ikealapjes en in de woonkamer hangen "in betweens" die ik ook eigenhandig heb uitgezocht en in het verleden heb ik nog wel eens een standaard rolgordijntje gehaald bij de bouwmarkt, maar het echte werk, dat heb ik nog nooit gedaan. En met het echte werk bedoel ik beeldbepalend, nuttig, mooi, functioneel, sfeerverhogend en persoonlijk. Je kan houden van een strak rolgordijntje, van een plissé-gordijntje, vlinder jaloezie, H-V jaloezie, lamellen of vouwgordijntjes. Die laatste hing bij ons in de keuken, aan de straatkant. En ik hou echt niet van vouwgordijntjes. Echt niet. De vorige bewoners van ons huis hadden ze laten hangen en ze zagen er nog prima uit, dus bleven ze nog jaren hangen. Maar mooi heb ik ze nooit gevonden. Nuttig waren ze wel, want ze konden 's avonds dicht en de inkijk was verdwenen. Irritant waren ze ook, want ze pasten net niet achter mijn bloempotten met mooie zelfgemaakte kunstwerkjes langs, waardoor ze er altijd precies bovenop stortten als je ze liet zakken, zodat er potgrond en blaadjes over de vensterbank dwarrelden. Altijd. En als je ze omhoog trok, dan moest je je overstrekken over het aanrecht om ze nog netjes recht te krijgen. Elke dag opnieuw. Nee, ik heb ze echt nog nooit mooi gevonden. Maar ja... Iets anders...? Is dat nodig? Wát dan? Géén idee! Die half afgezakte plissé-dingen die je tegenwoordig veel ziet, vind ik ook helemaal niks. En al die andere toeters en bellen ook niet. Hmm. Misschien ben ik wel gewoon lastig.

Aangezien we een heel breed raam hebben en ik het uit 1 stuk wil, passen standaard rolgordijntjes niet. Dus valt optie bouwmarkt ook af.

Ik vergeet een heel stuk te vertellen, want waarom is het NU ineens nodig om me met gordijntjes bezig te houden? Afgelopen week hielp mijn schoon(e)zus me een dagje met even flink poetsen. Soort voorjaarsschoonmaak in de herfst, zeg maar. Dus ook de vouwgordijntjes gingen de wasmachine in en eenmaal droog en gestreken moesten ze weer opgehangen worden. Maar dat lukte me niet! Ik kreeg het niet goed voor elkaar en het viel Edco en mij op hoe veel licht er ineens onze keuken binnenstroomde. Een derde van het raam was altijd verstopt achter de akelige vouwgordijntjes en nu hadden we ineens een zee van licht! Ik kon gewoon de wolken zien! Dat beviel eigenlijk zo goed, dat we niet eens meer hebben geprobeerd om de vouwgordijnen op te hangen. Alleen 's avonds is het wel een groot donker gat waar je inkijkt en we zitten gevoelsmatig wel een beetje op de kijk, vandaar dat we er wel weer iets voor willen hangen, maar wel iets wat helemaal open kan en lichtdoorlatend is.

En zo kwam het dus dat ik vanmorgen voor het eerst van mijn leven bij een woonwinkel door boeken bladerde met stukjes rolgordijn. En ik vond het knap lastig. Terwijl het meeste al afviel, viel mijn oog op een duo-rolgordijnsysteem. Daarmee kun je de lichtinval regelen. Helemaal open, half dicht, helemaal dicht, zonder dat ze halverwege je raam hangen zoals met die afgezakte plissé-dingen. Geen idee wat de kosten daarvan gaan worden, want ik was zo handig om niet even het kozijn op te meten voor ik er heen ging. Misschien ga ik wel zo schrikken dat ik heel snel die vouwgordijntjes weer op hang. We zullen zien.

Lekker belangrijk, denk je nu wellicht. Inderdaad, lekker belangrijk...

Sing-in

Afgelopen zaterdagmiddag was er een openlucht sing-in, midden in het centrum van Nijkerk. Deze sing-in werd georganiseerd door bijna alle kerken in Nijkerk. Aangezien wij ook in Nijkerk naar de kerk gaan, en onze gemeente de muziek verzorgde, maakten Edco en ik ook deel uit van de band. Heel leuk om te doen en ook wel heel grappig dat van de 9 bandleden er 4 -dus bijna de helft- uit Bunschoten kwamen.
Het zonnetje scheen lekker, er kwamen veel mensen, de terrasjes zaten vol... al met al een gezellige boel dus. De spreker die wat mocht vertellen over zijn leven, Joop Gottmers heette hij, had een indrukwekkend verhaal over hoe hij vanuit de criminaliteit, drugs en alles tot geloof kwam. Heel bijzonder om te horen! Google zijn naam maar eens...!
Ik vond het ook bijzonder om zo midden op straat met zo veel mensen over God te zingen, vóór God te zingen.
Hier een heel kort filmpje van de Nijkerkse televisie...

Aardbeving

Gisteravond rond de klok van 21.00 uur zat ik op de bank wat tv te kijken. De kinderen lagen allemaal op bed en Edco zou niet thuis komen. Ik wilde een beetje op tijd naar bed, maar bleef nog wat hangen. Iets na 21.00 uur voelde ik ineens een trilling door het huis gaan. Het was duidelijk voelbaar en leek op het gevoel wat we vroeger in mijn oude ouderlijke huis wel eens hadden als er een vrachtwagen vol gas rakelings langs ons huis denderde. Dan stond de boel ook even te schudden, net als gisteravond. Het duurde een seconde of 5, denk ik en ik had wel meteen in de gaten dat dit niet kwam door een partij beton die ze van de vrachtwagen lieten vallen bij de Vebo (betonfabriek, hier redelijk in de buurt) of een hal van Polynorm die instortte. Mijn Iphone lag naast me en ik google-de meteen: aardbeving Nederland. Dat was vrijwel direct nadat ik het voelde, dus was zo'n beetje de eerste van Nederland, denk ik ;). Google was alleen nog niet zo ver, dus wist ik na een half uur pas echt zeker dat ik een aardbevinkje had gevoeld, want het is natuurlijk niets vergeleken met de "echte" aardbevingen in Japan enzo.
Toch heb ik er een apart gevoel bij. Ik heb gewoon een aardbeving gevoeld! Zo bijzonder! Veel mensen hebben het niet eens in de gaten gehad en kijken je aan van: Yooo! Maar dat kan mij niet schelen. Ik ben dan misschien ook wel iets meer geïnteresseerd in dergelijke natuurverschijnselen dan de gemiddelde Nederlander. (Ik wil bijvoorbeeld ooit nog eens tornadojagen en naar de vulkanen en geisers in IJsland e.d.) Dus ik ben blij dat ik het gevoeld heb!

Ook Matthew heeft het trouwens gemerkt, al wist hij niet dat het een aardbeving was. Hij vertelde vanmorgen dat de spulletjes in zijn kast waren gaan trillen en zijn bed ook. Toen ik vanmorgen zei dat het kwam door de aardbeving, maakte dat het verhaal natuurlijk net een stukkie spannender!

Sestra-blog

En vandaag ook nog een nieuwe Sestra-blog! KLIK!!!

KvK

Je eerste echte afspraak voor het officieel opzetten van je eigen bedrijf afbellen, dat doe je niet. Hoe dan ook. Dus hees ik mijn koortsige, pijnlijke lijf vanmorgen uit bed, trok wat leuks aan en probeerde er nog iets van te maken met een beetje make-up. Kinderen naar school en peuterspeelzaal en ik sloot achteraan in de file op de A1. Gelukkig mocht ik er snel weer vanaf en reed samen met TomTom naar de place to be: de Kamer van Koophandel. Ik was er te vroeg en moest even wachten. Of ik koffie wilde? Nee, dank u. Appeltaart? Nee!  De zweetaanvallen negerend en met mijn zakdoeken krampachtig in mijn hand hoopte ik dat ze maar zouden opschieten.

Eindelijk mocht ik meelopen en binnen een kwartiertje was het geregeld. Ik was een eigen bedrijf rijker! Gegevens werden ingevuld, belastingdingen aangevraagd, KvK-nummer gegeven, pakketje uitgereikt, inschrijfgeld betaald en toen liep ik weer naar buiten met een envelop vol papieren. Geen fanfare bij de uitgang, geen knallende champagne of confetti…

Van te voren had ik gedacht dat dit een soort bijzonder moment zou zijn, het moment dat FotoMenrique officieel zou bestaan, maar in werkelijkheid stelt het niks voor en is het maar een kille, zakelijke ontmoeting waarbij alleen maar gegevens uitgewisseld worden. Niet dat ik vanmorgen nou zat te wachten op die fanfare bij de uitgang hoor! Ik wist niet hoe snel ik naar huis moest, voelde me alles behalve lekker en eenmaal thuis waren de bank en m'n bed de enige plekken waar ik verbleef. Maar… vanaf vandaag ben ik dus wel mevrouw de directrice. Eentje in joggingbroek met koorts, snotneus en waterige oogjes, dat dan weer wel…

Wissel

Het zat er al wel een tijdje aan te komen. Met steeds grotere tegenzin pakte hij zijn tas, kroop in zijn zwarte Mercedes en ging weer op pad. Tot afgelopen zomer de bom barstte en hij zich ziek meldde. De grens was bereikt.

Baas kwam praten, plannen werden gemaakt, moed werd bijeen geraapt, schouders er weer onder. Maar de lol was weg. De uitdaging ook. En toen puntje bij paaltje kwam, bleek een toekomst bij dit bedrijf ook ver te zoeken.

Er volgden weer gesprekken en samen kwamen ze tot de conclusie dat er afscheid genomen moest worden. Aan de ene kant opluchting, aan de andere kant een punt achter een carrière van 11 jaar bij deze toko, met vriendschappelijke collega-banden en al.

Maar, Godzijdank, kwam er iets nieuws op zijn pad. Een nieuwe uitdaging, zelfde branche (detachering), maar toch heel anders. Gesprekken werden gevoerd en al gauw voelde hij dat dit het moest zijn. Het voelde goed! Bovendien is het vlakbij en kunnen we in het vervolg als compleet gezin gewoon om 18.00 uur eten, staat hij niet meer eindeloos in de file, hij mag een andere auto uitzoeken waar we met z’n allen in kunnen, hoef ik Matthew niet meer in de spits naar fietsclub te brengen omdat hij dat kan gaan doen… kortom: Er komt een wissel aan. Een banenwissel voor Edco. Eentje waar we allemaal blij mee zijn!

Een nieuw begin?

In het bos vol blogbomen, verdwaalde ik. Mijn oude vertrouwde weblogje, waar ik al vele jaren trouw aan was, liet mij in de steek. Eerst wachtte ik geduldig, maar ook voor iemand die graag schrijft en die nu op non-actief was gezet, is het geduld op een dag op. Dat was afgelopen weekend al, dus begaf ik met in het blogbos. Blogger, Blogspot, Wordpress... ik kwam vanalles tegen en het ene zou nog beter, mooier, sneller moeten zijn dan het andere. Ik probeerde hier wat, daar wat, maar overal was het weer anders, ingewikkelder. Ondertussen heb ik overal een lege blog, geloof ik...

Ik heb ook wel nagedacht wat ik wilde. Deze verplichte blogstop, was ook wel goed. Ik had al niet het gevoel dat ik iets MOET bloggen, maar deze pauze liet mij zien dat het echt totaal niet belangrijk is. Voor mij is het een uitlaatklepje, mijn manier van het leven onder woorden brengen en wel zo dat het voor anderen ook herkenbaar is of in elk geval leuk om te lezen. Het is een hobby.

Vandaar dat ik de draad maar weer oppak, maar nu dus niet bij weblog. Of ik terugkeer naar mijn blogliefde weet ik nog niet. Eerst maar eens zien of we weer online komen en tot die tijd, zit ik lekker hier.

Ik ben er weer! Jij ook?