Legoworld

Gisteren gingen we er met een deel van mijn familie op uit. Met twee auto's volgeladen gingen we naar Legoworld in Zwolle. Het was druk! In de rij voor we naar binnen konden, besloot ik dus de kinderen te tatoeëren met inkt uit een pen. De tattoe was mijn telefoonnummer, voor het geval we er eentje kwijt zouden raken in de drukte.
Het was leuk, al had ik er stiekem wel wat meer van verwacht. Na 500 legotreintjes weet je wel dat er legotreintjes bestaan, maar goed, dat mocht de pret zeker niet drukken. We keken onze ogen uit bij een privécollectie van een (volwassen!) man die werkelijk een hele stad van lego had. Alles zag er zo mooi, leuk en direct speelbaar uit dat het maar goed was dat er dranghekken omheen stonden, want anders bleef er natuurlijk niks over van alle bouwwerken. We waren zo druk met het bekijken van die stad en alle kinderen ook (7 stuks) dat ik niet merkte dat Rebecca kwijt raakte. Er was namelijk ook een snoepkraam waar ze even was gaan kijken en daarna zag ze mij niet meer, terwijl ik nog gewoon op dezelfde plek was, maar het was zo druk dat ze me gewoon niet zag. En ik telde op een gegeven moment 6 kinderkoppen, voelde me verantwoordelijk voor de 2 kids van broer die zonder ouders met ons mee waren, en ondertussen was mijn eigen meisje dus kwijt. Mijn vader, zwager en ik gingen direct 3 kanten op om te zoeken naar een meisje met roze laarsjes aan. We vonden haar niet. Ik hield mezelf voor dat ik rustig moest blijven, maar toen ik na het zoveelste rondje mijn vader ook weer zonder kind terug zag komen, vloog het me toch aan. Al die mannen die met hun fototoestelletjes bij al die speelgoed-Lego-rommel stonden te kijken, leken ineens allemaal potentiële pedofielen. En alhoewel het stikte van de bewakers en er echt geen kind zomaar naar buiten kon, vond ik het toch beangstigend worden. En toen ging mijn telefoon... een mevrouw van de infobalie. Rebecca was terecht. Ik trok een sprintje naar die balie en sloot mijn hard huilende dochter weer in mijn armen. Ze was daar met nog meer zoekgeraakte kinderen netjes te wachten en had een dropmaan gekregen die ze zo lekker vond, maar ze wilde geen kleurplaat maken. Elk kwartier werd er wel een keer omgeroepen dat er een kind gevonden was, dus gelukkig waren we niet de enige. En het voordeel was dat ze niet meer van mijn zijde week.

Na dit voorval hebben we verder gewoon lekker genoten van alles wat er te zien was en de kinderen haalden hun skelter-rijbewijs, de meiden leefden zich uit met het meisjeslego, we trokken een automaat leeg met gratis legopoppetjes, probeerden keer op keer de grijpmachine uit en uiteindelijk reden we via de MacDonalds, waar we buiten moesten eten ivm drukte, allemaal moe weer naar huis.