The holy city

Vroeger, toen ik kind was, woonden we in een oud huis. Zo eentje met erkers, overal doorsluipgangetjes, hoeken, kieren en muizen. Een gaaf huis wat helaas afgebroken is. Het was de oude directeurswoning van de directeur van melkfabriek "de Kleine Pol". Een gehorig huis ook, als we boven de muziek te hard hadden staan, dan kon je dat beneden duidelijk horen. Ook als de tv hard stond, dan hoorde je dat boven weer erg goed. Maar we hadden ook een orgel en zo nu en dan speelde mijn moeder erop. Nou ben ik niet zo'n orgel-fan en word eerder droevig van orgelgejubel dan dan ik er blij van word, dus aan mij is dat instrument niet zo besteed. Toch herinner ik me een keer hoe ik als klein meisje (leeftijd weet ik niet meer) ademloos heb liggen luisteren toen mijn moeder op een zondagavond aan het spelen was. Ik weet nog goed dat ik er wakker van werd en dat ik meteen wist wat ze aan het spelen was: het enige liedje dat ik echt mooi vond: Jerusalem, de Heilige Stad. Dat is me altijd bij gebleven.
Nou kreeg ik vorige week een cd-tje met pianomuziek en ik draaide hem. Ineens kwam de Heilige Stad voorbij, in piano-versie. Jeugdsentiment! Mooi! Op Youtube ging ik zoeken naar dit liedje en toen kwam ik deze versie tegen. In één woord: geweldig! Met het orkest erbij en de pianiste die met haar hoge hakken uit haar dak zit te gaan, echt, je moet even kijken. Voor mij was dit filmpje een emotioneel achtbaantje; aan de ene kant is het een muziekstuk wat mij raakt en waar ik echt kippenvel van krijg in de goede zin van het woord, en aan de andere kant moest ik zo lachen om de pianiste. Wat moet dat heerlijk zijn om je zo te kunnen uiten in de muziek!
Hier het filmpje:

Glasvezel

Er is besloten om ons hele dorp te voorzien van glasvezel voor nog beter, nog sneller, nog weet ik veel-er internet en tv. Ach, het zal wel, denk ik dan. Maar goed, genoeg mensen meldden zich aan en nu zijn er dus al een tijdje een heel aantal chocoladekleurige mannen bezig om alle straten open te gooien, kabeltjes te leggen en de straten weer dicht te doen. In razendsnel tempo gebeurd dit en ze werken echt hard! Om 7 uur zijn ze al volop aan het werk en dat gaat de hele dag door. Ja, het maakt herrie en ik hoor genoeg gemopper van mensen die in ons kraakschone dorpje niet willen dat er zandkorreltjes op de stoep blijven liggen, van mensen die het vervelend vinden dat er steeds weer ergens een straat open ligt enzo. Maar eerlijk gezegd heb ik eigenlijk alleen maar respect voor deze mannen. Ze spreken amper Nederlands, of zelfs helemaal niet. Ik stel me zo voor dat ze voor deze enorme megaklus uit een Zuid-Europees/Noord-Afrikaans (ofzo, het zijn iig geen Polen of andere Oost-Europeanen) land zijn gehaald, vrouw en kinders achterlatend om geld te verdienen door kabeltjes in de grond te stoppen voor mensen die al snel internet hebben en een breedbeeld tv. Terwijl ze zelf misschien niet eens de rekening voor elektriciteit kunnen betalen en al helemaal geen tv of computer hebben. Hoe moeten die mannen zich wel niet voelen als ze normaalgesproken een heerlijk klimaatje hebben en nu moeten bikkelen in onze Hollandse herfst?

Misschien sloeg mijn fantasie wel op hol hoor, ik weet het niet. Maar ik heb gewoon bewondering voor deze mannen die keurig "Goedemorgen"-met accent zeiden toen ik vanmorgen de deur uitliep om Rebecca en Rosalinde naar school en peuterspeelzaal te brengen. Ze legden gauw een houten plaat over de greppel, zodat we niet hoefden te springen. En ze werkten hard!Petje af! Dus kwam het in me op om mijn waardering om te zetten in een daad. Ik keek wat ik nog in de diepvries had: een paar pizza's Hawai. Ik wist dat ze rond etenstijd nog voor ons huis bezig zouden zijn en gisteren aten ze ook al bij mij voor het huis in hun bus. Ik hield het een beetje in de gaten, wilde ze ook niet van hun werk afhouden, maar toen het lunchtijd was en ze even stopten met werken, waren de pizza's klaar en liepen Elise en Rebecca met een bord vol warme pizzapunten naar buiten. De mannen vonden dat erg leuk en een paar mannen namen een stuk pizza. Toch waren er ook een aantal die lieten merken dat ze het aardig vonden, maar toch wilden ze niet. De aanvoerder van de groep mannen kon Nederlands en zei tegen Elise dat zij moslim waren en geen varkensvlees mochten eten en op de pizza's zat... ham! Oeps, daar had ik dan weer nooit bij stil gestaan... Laat ik m'n dochters gewoon een stuk onrein voedsel onder hun neus duwen... :)

Logo

Ik bedenk ineens dat ik mijn schitterende logo nog niet eens aan jullie heb laten zien!

Nou, dit is hem dan:

Gemaakt door mijn Amsterdamse, grafische nichtje:
Marjon van der Erve.

Opvoeden

Dat opvoeden een hele klus is, daar zijn we inmiddels al wel een paar jaar achter. Soms moeten de teugels even iets strakker, zo ook laatst bij Rebecca. Het liep een beetje uit de hand met haar pittige karaktertje. Ze was vaak kattig en boos, luisterde slecht, opruimen en opschieten kwam niet in haar woordenboek voor. Dus werd het tijd voor een beloningssysteem. Twee weken lang mocht ze stickertjes plakken als ze zich op die onderdelen goed had gedragen en niet teveel (=3) kruisjes had. Ze deed goed haar best en als er dan toch na een paar keer waarschuwen een kruis neergezet werd, dan vond ze dat heel erg. Uiteindelijk was het stickerblad vol en mocht ze in de speelgoedwinkel de felbegeerde speelgoedföhn halen. Missie geslaagd...

...dachten we. We zijn weer een aantal dagen verder en het lijkt erop dat Rebecca denkt dat de buit nu binnen is en de regels niet meer gelden. Opruimen en opschieten? Wat is dat? Ze tettert ook weer met volle kracht door mama heen als ik met iemand sta te praten en reageert boos en kattig als ik dan even niet naar haar wil luisteren.

Zucht.

En dan hebben we Rosalinde, dat lieve, schattige, rustige droepie wat ze altijd al was. Vanmorgen wilde ik in de supermarkt niet het pak koekjes kopen wat zij op het oog had -de kast ligt al vol koek- en daarmee was het hek van de dam. Huilend en drammend liep ze achter me aan door de winkel. Thuis probeert ze me ook steeds uit, kijken hoever ze kan gaan en ze kon ook altijd ver gaan als jongste met haar lekkere bolle wangen en grote onschuldige, groene ogen, maar af en toe moet er toch ook even ingegrepen worden. Geen vierende teugels hier dus, maar weer even een stukje strakker.

Ze zitten allebei even in een lastige kleuter- en peuterfase. Gelukkig weet ik inmiddels ook wel dat fase's altijd weer voorbij gaan. Nou, ik kijk uit naar de weer wat rustigere fase die hier uiteraard op zal volgen...

Zucht.

Legoworld

Gisteren gingen we er met een deel van mijn familie op uit. Met twee auto's volgeladen gingen we naar Legoworld in Zwolle. Het was druk! In de rij voor we naar binnen konden, besloot ik dus de kinderen te tatoeëren met inkt uit een pen. De tattoe was mijn telefoonnummer, voor het geval we er eentje kwijt zouden raken in de drukte.
Het was leuk, al had ik er stiekem wel wat meer van verwacht. Na 500 legotreintjes weet je wel dat er legotreintjes bestaan, maar goed, dat mocht de pret zeker niet drukken. We keken onze ogen uit bij een privécollectie van een (volwassen!) man die werkelijk een hele stad van lego had. Alles zag er zo mooi, leuk en direct speelbaar uit dat het maar goed was dat er dranghekken omheen stonden, want anders bleef er natuurlijk niks over van alle bouwwerken. We waren zo druk met het bekijken van die stad en alle kinderen ook (7 stuks) dat ik niet merkte dat Rebecca kwijt raakte. Er was namelijk ook een snoepkraam waar ze even was gaan kijken en daarna zag ze mij niet meer, terwijl ik nog gewoon op dezelfde plek was, maar het was zo druk dat ze me gewoon niet zag. En ik telde op een gegeven moment 6 kinderkoppen, voelde me verantwoordelijk voor de 2 kids van broer die zonder ouders met ons mee waren, en ondertussen was mijn eigen meisje dus kwijt. Mijn vader, zwager en ik gingen direct 3 kanten op om te zoeken naar een meisje met roze laarsjes aan. We vonden haar niet. Ik hield mezelf voor dat ik rustig moest blijven, maar toen ik na het zoveelste rondje mijn vader ook weer zonder kind terug zag komen, vloog het me toch aan. Al die mannen die met hun fototoestelletjes bij al die speelgoed-Lego-rommel stonden te kijken, leken ineens allemaal potentiële pedofielen. En alhoewel het stikte van de bewakers en er echt geen kind zomaar naar buiten kon, vond ik het toch beangstigend worden. En toen ging mijn telefoon... een mevrouw van de infobalie. Rebecca was terecht. Ik trok een sprintje naar die balie en sloot mijn hard huilende dochter weer in mijn armen. Ze was daar met nog meer zoekgeraakte kinderen netjes te wachten en had een dropmaan gekregen die ze zo lekker vond, maar ze wilde geen kleurplaat maken. Elk kwartier werd er wel een keer omgeroepen dat er een kind gevonden was, dus gelukkig waren we niet de enige. En het voordeel was dat ze niet meer van mijn zijde week.

Na dit voorval hebben we verder gewoon lekker genoten van alles wat er te zien was en de kinderen haalden hun skelter-rijbewijs, de meiden leefden zich uit met het meisjeslego, we trokken een automaat leeg met gratis legopoppetjes, probeerden keer op keer de grijpmachine uit en uiteindelijk reden we via de MacDonalds, waar we buiten moesten eten ivm drukte, allemaal moe weer naar huis.

Dierentuin

Het was nog heel vroeg vanmorgen toen ik bedacht dat het vandaag misschien wel een leuk idee was om naar de dierentuin te gaan met de jongste twee meiden. Matthew is uit logeren bij de familie van zijn moeder en Elise is met haar vader een paar dagen in Zeeland. Een leuke gelegenheid om er met de twee kleine dames op uit te trekken, helemaal met vrijkaartjes voor die bewuste dierentuin. Maar eenmaal in de kleren zag het er toch wel een beetje te herfstig uit voor een gezellig dagje dierentuin. De plannen werden dus afgeblazen en het zag er naar uit dat het een gewoon dagje thuis ging worden. Totdat rond het middaguur ineens de zon begon te schijnen! Alles waar we mee bezig waren werd direct los gelaten, broodje achter de kiezen geschoven, middagtukkie geskipt, laarzen aan en hup, naar de dierentuin. En het was een succes!

We zagen hoe de beren te eten kregen, spotten een baby-olifant, speelden in de speeltuinen, dronken fristi en warme chocolademelk, bekeken pinguins, zebra's, giraffen, tijgers, leeuwen, neushoorn, apen en alles wat er maar te bekijken viel. We hadden lekker droog weer en de meiden vonden het geweldig! We wandelden zelfs even door het dinobos, maar dat vonden ze maar eng. Al met al een topmiddagje die we feestelijk afsloten met door mama zelf gebakken pannenkoeken.

(Helaas was de batterij van mijn fototoestel leeg en moeten we het met foto's van mijn telefoon doen.)

Studio

Eindelijk was het dan zover! Mijn eigen fotostudio werd vandaag afgeleverd! Achtergrondsysteem, doeken, (flits)lampen, softboxen, de hele reutemeteut. Helemaal onwijs leuk en vol enthousiasme ging ik aan de slag om het hier in de woonkamer op te zetten. Inmiddels is dat enthousiasme zo'n beetje tot onder de nul gedaald, want er zit een zeer beknopte Engelse omschrijving bij, waardoor ik er dus geen bal van snap. In plaats van een middagje leuk foto's maken met m'n kids, werd het dus een gefrustreerd "Ga alsjeblieft tv kijken en laat mama met rust!!!"

Ik laat het dus maar weer even liggen. Ga vanavond met Edco wel even uitzoeken hoe het allemaal precies werkt en hoe het in elkaar gezet moet worden. 'k Had het alleen wel stoer gevonden als het me in mijn uppie mooi effetjes was gelukt.

Maar goed, als ik eenmaal een keer gezien heb hoe het in elkaar gezet moet worden, dan kan ik het zelf ook, dus wat dat betreft maak ik me geen zorgen. Ik heb er zin in! Vrijdag ga ik hem voor het eerst echt voor een opdracht gebruiken... Nog even oefenen dus... :)

In de prijzen

Het is wel BINGO! deze week! De prijzen stromen binnen! Echt leuk! Het begon eind vorige week al met een mailtje waarin stond dat mijn foto van de strandballenvakantiefoto-actie in de prijzen was gevallen. Direct daarna kreeg ik een berichtje van Edco dat ook hij een mailtje had gehad, dat zou dus betekenen dat allebei onze foto's in de smaak van de jury vielen. Welke prijzen wisten we niet en lazen we gisteren in de plaatselijke krant. Edco's foto (die ik overigens ook zelf heb gemaakt, maar die hij had ingestuurd) werd 3e en die van mij 1e!! Helemaal leuk. Ja, we krijgen wel veel reacties hoe het komt dat we allebei een prijs hebben gewonnen, maar we hebben ons echt netjes aan de regels gehouden! Eén foto per deelnemer was de regel, niet één foto per adres of gezin! Edco heeft hiermee een dinerbon van €50 euro gewonnen en ik een reischeque van €250. Geen verkeerde prijzen dus!

Toen kwam van de week via Twitter ook een opdracht voorbij waarbij je een cd kon winnen. Je moest het bericht doorsturen en de afzender (events4christ) volgen. Dat deed ik en al snel kreeg ik bericht dat ik de cd had gewonnen! Inmiddels zit hij ook al in de cd-speler.

Deze week kregen we ook een mailtje dat de foto (zie foto bij deze blog) die ik naar de kabelkrant had gestuurd voor dierendag, óók prijswaardig was! Nou zeg...! Zojuist kon ik 4 kaartjes voor Dierenpark Amersfoort ophalen.

Een snel rekensommetje vertelt mij dat we in 2011 al voor zo'n dikke 700 eurootjes aan prijzen in de wacht hebben gesleept... (Weet je 't nog? De tuinmannen, de Zwitsalberen...)

Lente, Storm, Bliksem...

Op de peuterspeelzaal zegt Rosalinde niet zoveel, liet de juf me weten. Thuis daarentegen, vertelt ze vaak hele verhalen over wat er op "sool" gebeurd is. Ik maak me dus ook niet druk om het kletsgedrag van onze jongste. Ze heeft een enorme kwebbelzus boven zich, dus dat zij iets minder praat vind ik helemaal niet erg.
Ze vertelt altijd met wie ze heeft gespeeld en kent alle namen van de kinderen uit haar groep. Vandaag vroegen we tijdens het broodje eten ook met wie ze had gespeeld en ze noemde wat namen op. Lente, Dominique, Romy, Demi... Er zit ook een jongetje bij haar in de groep met de naam Storm. Een naam die niet zoveel voorkomt en die Rebecca bijzonder interessant vindt. Zij vraagt dus ook altijd of Rosalinde met hem heeft gespeeld, wat eigenlijk nooit het geval is. Vandaag vroeg ze het dus ook: "Hee Roos, heb je ook met Bliksem gespeeld?"

Sestra-blog

En ook nog een nieuwe Sestra-blog: http://www.sestravrouw.nl/Blogs/Ik-mijn-agenda/Onzekerheid.html

Zenuwen

De één heeft er vrijwel nooit last van, de ander vaak. De meesten zitten daar ergens tussenin, denk ik. Ik heb het met vlagen heel erg. De zenuwen. Afgelopen weekend was zo'n zenuwenweekend.

Ik heb er een verschrikkelijke hekel aan om ergens alleen naar binnen te moeten gaan als er al veel mensen zijn. Ik kom nog liever te laat dan dat ik moet wachten tussen allemaal mensen die al gezellig met elkaar aan het praten zijn, gesloten groepjes, hahaha wat hebben we een lol en we laten je er -bewust of onbewust- niet tussen.
Toen ik nog op een gospelkoor zat vond ik dat zo vreselijk! Voor aanvang stonden de mensen in vaste groepjes al met elkaar koffie te drinken en ik kwam daar gewoon niet echt tussen. Dat is dan zo ongemakkelijk! Gelukkig stond ik met repeteren op het hoekje achteraan, zodat ik mooi om klokslag acht uur of iets later op mijn plekje kon schuiven om dat vreselijke vooraf moment te ontlopen.

Afgelopen weekend ging ik voor het eerst in mijn leven naar een boekpresentatie. Ik had geen idee hoe dat in zijn werk ging en ik was alleen. En er waren veel mensen. En ik wist niet wat nou precies de bedoeling was. Moest ik de schrijver nou meteen feliciteren, moest ik wachten op een praatje... Ik had geen idee. Dus sloot ik met mijn lange lijf ergens achteraan aan en hield het van een afstandje in de gaten. Uiteindelijk ging het allemaal prima, maar ik heb me daar van te voren zo enorm zenuwachtig voor gemaakt!

Zondag hadden we de sing-in in Amersfoort. (Zie deze site.) en daar zou ik twee intro's fluiten op mijn low whistle, dat is een Ierse fluit. Ik zou daar ook zingen, samen met een leuke zanger en superband, maar door die intro's die ik zou doen was ik zo ontzettend zenuwachtig! Ik kreeg echt geen hap meer door mijn keel. Tijdens het oefenen hebben we toch een intro geskipt, wat wel wat meer lucht gaf, maar de zenuwen bleven.
Gelukkig ging het intro goed en het zingen was ook helemaal super om te doen. Maar blijkbaar kost het allemaal wel energie, dat zenuwachtig zijn, want ik voel me vandaag behoorlijk energieloos...

En jij? Heb jij ijzeren zenuwen of heb jij hier ook last van? En hoe ga je er mee om?

Ogen

Ogen. Hoeveel verschillende kleuren zijn er wel niet. Heel veel. Binnen ons gezin heeft niemand dezelfde kleur ogen. De ogen van Matthew zijn grijzig van kleur, die van Elise blauw. Rebecca heeft heel donkerblauwe ogen met bruin, eigenlijk zijn die niet goed te omschrijven wat kleur betreft. Rosalinde's ogen zijn groen met bruin, Edco heeft donkerblauwe kijkers en die van mij zijn ook groen met bruin, maar net weer anders dan die van Rosalinde.

De ontdekking dat Rosalinde's ogen groen gingen worden vond ik leuk. Veel mensen denken dat ze dezelfde kleur heeft als Rebecca, maar dat is dus echt niet zo. Vooral als het licht erin valt, dan zie je duidelijk het verschil. Of als Rosalinde gehuild heeft, dan lichten haar ogen ook groen op. Heel mooi! Zij is de enige die mijn kleur ogen heeft en op de een of andere manier moet ik altijd even naar die mooie ogen van haar kijken. Ik vind ze schitterend! Ze kan er zo onschuldig mee kijken en zelfs als ze boos kijkt vind ik het nog schattig. En zeg nou zelf als je die foto ziet...: da's toch heerlijk moppie!?

Stemmen!!!

Voor de niet-Twitters, -Facebookers en -Hyvers onder ons:

Laatste kans! Heb je al gestemd op onze foto van de strandbal op de overstroomde camping? De foto die ik in de stromende regen maakte in bikini? Wat een lastig en koud klusje was omdat het logo steeds naar beneden draaide?

http://www.scoormetcomfort.nl/pages/ingezonden-fotos.php?p=1

We hebben nog een aantal stemmen nodig! Stem op de 4e foto!

Onze dank is groot!

Weblog

Het duurt maar en het duurt maar. Mijn oude webloggie zweeft ergens rond in de ruimte en ik kan er niet bij. 5 jaar lief en leed van mijn gezinnetje, denkdingen, schrijfsels... Het komt wel goed, vast wel. Maar het duurt wel lang. Veel te lang. En op dit tijdelijke blogspotje "scoor" ik maar 1/3 van de Leeskeesjes, vergeleken met mijn oude vertrouwde Weblog, die toch best wel goed gelezen werd. Jammer, want zullen ze me ooit nog terug vinden? Andersom is mijn (bijna) dagelijkse tour langs allerlei leuke blogjes ook flink uitgedund. En dat is zeker niet erg, want tegenwoordig steek ik veel tijd in mijn bedrijfje, waar de eerste opdrachten ook al voor binnen gedruppeld zijn...

Sing-in

Aanstaande zondagavond is er weer een leuke sprankelende SING-IN in Amersfoort. Interkerkelijk, dus uit welk gebouw je komt maakt niet uit. Als je niet naar een kerk gaat, ben je uiteraard ook van harte welkom!
Thema is: Geloof, hoop en liefde en de begeleiding is door een leuke band met een alleraardigste drummer en dito zangeres... :)

Klik hier voor meer informatie, adres, e.d.

Tot zondag!