Champignonnetjes

Gisteren liep ik met Rosalinde door de Jumbo. We kochten een courgette, eieren, prei, gehakt en geraspte kaas. Ik deed alles in de buggy die dienst deed als boodschappenkarretje en Rosalinde liep ernaast. Toen ik de champignons pakte vroeg Rosalinde wat dat was. "Champignonnetjes," zei ik, "een soort paddestoeltjes, voor in de groententaart." Ze trok haar neusje op en zei dat ze dat niet lustte. Zoals gewoonlijk trek ik me daar niks van aan en het blauwe bakje met paddestoelen verdween onderin de buggy.

Toen het tijd was om eten te koken had ik haast. Het was weer een middagje sjezen geweest en het eten moest nog een half uur in de oven. Alle ingrediënten zocht ik vlugvlug bij elkaar, sneed de prei en courgette en... waar waren de champignons??? Nergens te bekennen in de koelkast. Lagen ze nog in de auto? Nee, ook niet. Misschien nog ergens in de ingeklapte buggy? Nee... Ik zocht het bonnetje op. Had ik ze wel betaald? (Hollander als ik ben...) Nee! Ook dat niet. Op vreemde wijze waren ze gewoon verdwenen, die paddestoeltjes. Dan maar zonder champignons.

Tijdens het eten vroeg ik aan Rosalinde waar de champignonnetjes gebleven waren. "Op de grond," zei ze, "bij de Jumbo."

Buitenrit

Vanmiddag had Elise met paardrijles voor het eerst een buitenrit. Het was erg mooi weer en om er dan met een groepje paarden en pony's echt op uit te gaan is natuurlijk superleuk! Maar ook wel een beetje spannend...

Halverwege stond ik met Rebecca en Rosalinde te kijken. Dat was vlakbij mijn ouders, waar ik toch heen moest, dus dat kwam mooi goed uit zo...

Killing your darlings

Een aantal jaar geleden deed ik eens een DISC-test bij gospelzanger Gerald Troost. Daar kwam uit dat ik plannen, ideeën en creativiteit genoeg bezat, maar ik deed er niet zoveel mee. Daar kreeg ik een figuurlijk schopje onder mijn kont en ik zette al snel daarna de eerste regels op papier van iets wat ooit mijn boek zou gaan worden. Vorig jaar was het af en ik stuurde het naar een paar uitgevers. Van de ene hoorde ik nooit meer iets, van een andere al snel dat het niet binnen hun uitgeverij paste en van een andere kreeg ik een uitgebreid leesverslag met tips ter verbetering en advies een andere uitgever te zoeken. Nee, leuk is dat niet, maar begrijpelijk wel. Het zou natuurlijk raar zijn als mijn schrijfsel direct de persen in geduwd zou worden omdat het meteen al perfect zou zijn. Zo werkt het niet in boekenland. Er wordt iets geschreven, dat wordt gelezen en dan moet het weer en weer en weer worden herschreven, totdat het een goed product is.
Met dat herschrijven ben ik dus bezig, alhoewel er nog geen uitgever is die het wil "hebben". Maar die komt nog wel, daar ben ik van overtuigd.

Het was best een hobbeltje om aan dat herschrijven te beginnen. Een boek schrijven is toch ook een beetje een kind krijgen. Je zet het op de wereld en vervolgens gaan er allerlei mensen op schieten. Dat doet best een beetje zeer, want in jouw beleving is het verhaal zo goed. Gelukkig weet ik ook wel dat de mensen met verstand van boeken op zo'n manier je "kind" alleen maar mooier maken.

Dat hakken in je verhaal wordt ook wel "Killing your darlings" genoemd. Ik vind het een leuke toepasselijke uitspraak. Zo voelt het inderdaad. Het mes zetten in dat wat je mooi vond.

Van de week twitterde ik over dat ik mijn darlings aan het killen was en de volgende dag kwam er een tweet van schrijversonline langs met deze inhoud:

Nieuws: De vijf meest voorkomende problemen van beginnende schrijvers

23 September 2011

Wie kent het niet: je zit achter je bureau te staren naar een leeg document op het beeldscherm. De wil is er, maar de inspiratie laat op zich wachten. Voel je hier niet schuldig om. Zelfs de grootste schrijvers lijden onder de kleine strubbelingen die de aandacht van het schrijven halen. Wij hebben de vijf meest voorkomende problemen die je als beginnend schrijver kan hebben opgesomd.



1. Het ‘nog even dit klusje doen’-syndroom.
Hoe vaak krijg je als schrijver wel te horen: ‘Ga zitten en begin!’. Het klinkt zo simpel, maar in de praktijk is er altijd wel een iets dat je tegenhoudt: nog even de afwas doen, nog even boodschappen halen, nog even het bureau opruimen zodat alles netjes staat. Voor je het weet, is het avond en kan je alweer beginnen met koken.

Dit probleem kan zich ook voordoen bij mensen die bijvoorbeeld veel schrijven op blogs, maar niet toe kunnen komen aan het schrijven van hun roman. Dit obstakel ligt dieper in jezelf, omdat een verhaal van tig bladzijdes een grote taak kan lijken. De oplossing is echter hetzelfde: begin. Typ wat woorden, schrijf wat je denkt, ook al is het niks: zolang je maar begint. Inspiratie volgt vanzelf.

2. Schrijven kost tijd
Voordat schrijvers überhaupt aan het schrijven toekomen, stuiten ze op een algemeen probleem: de dag is te kort. De meeste schrijvers kunnen niet leven van hun schrijfwerk, dus een full-time baan ernaast is vrij logisch. Sociale contacten onderhouden gaat doorgaans ook voor en het huis (en jezelf) schoonhouden is veelal geaccepteerd als gedrag dat simpelweg voorrang heeft.

Voor veel mensen is schrijven echter meer dan een hobby. Vaak voelt het zelfs aan als werken, waardoor je al snel liever even tv gaat kijken of een boek wilt lezen. Schrijven kost tijd en die tijd moet je maken. Kies een avond of een weekend uit waarin je alle tijd voor jezelf neemt en ga aan de slag.

3. De eerste versie is altijd fout
Een valkuil waar veel beginnende schrijvers in trappen, is hun enthousiasme. Dat is op zichzelf geen slechte eigenschap – koester het, want het is het middel om anderen te overtuigen van jouw verhaal – maar het kan er ook voor zorgen dat je je niet bewust bent van fouten of eigenaardigheden in jouw verhaal.

Als een tekst voor het eerst naar een redacteur, uitgever of agent gaat, zal er altijd iets in moeten veranderen. Misschien moet die overgang anders, of kan die scène beter eerder in het verhaal plaatsvinden of moet dat stuk gewoonweg geschrapt worden. ‘Kill your darlings,’ noemen veel mensen het. Elke schrijver maakt het wel eens mee. Vertrouw anderen op hun professionaliteit; zij bekijken het immers vanuit het perspectief van de lezer, degene voor wie jij het schrijft.

4. Geen enkel stuk is perfect
Het tegenovergestelde kan ook voorkomen: je blijft een hoofdstuk maar herschrijven totdat het, in jouw ogen, perfect is. Vaak gaat het om een dilemma, zoals het toevoegen of juist weglaten van een gedeelte of beschrijving. In die zin voelt het stuk nooit ‘af’ aan.

Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering, maar lezers zullen dit probleem in de laatste versie van jouw verhaal niet zien. Er zal dus een punt zijn waarop je het als schrijver los moet laten, ondanks dat knagende gevoel. Streef niet naar perfectie, want aan elk verhaal valt wel iets op te merken, hoe goed het ook is. Zoals Leonardo da Vinci ooit zei: ‘Art is never finished, only abandoned.’

5. Er zijn altijd betere schrijvers
Veel schrijvers kampen met onzekerheid. Wetende dat er altijd betere schrijvers zijn, is dan ook een reden voor veel mensen om niet eens te beginnen met schrijven. Toch moet je bedenken dat ook de beste schrijvers hun eigen teksten nooit goed genoeg vinden.

Hoe beter je wordt in iets, hoe meer fouten je in het werk gaat ontdekken. Dit is waar voor veel vakgebieden en het is zeker waar voor schrijven. Toegeven aan de onzekerheid die voort kan komen uit die fouten kan erg destructief werken. De eerste stap om ermee om te gaan en te leren van fouten, is door te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt. Laat die twijfels links liggen en schrijf door. Schrappen en herschrijven kan altijd nog.

Door: Reinoud Schaatsbergen


Herkenbaar voor mij, want de oneliner die mij ook aan het schrijven zette was: "de valkuil van beginnende schrijvers is: niet beginnen."

Vanmorgen was ik op de Lees- en Luisterbeurs. Daar staan allerlei uitgevers met hun boekentafels en er zijn leuke, gezellige standjes (ook Sestra!). Het was leuk om er te zijn, rond te lopen, schrijver Remmelt Mastebroek en zijn vrouw even te spreken. Echt nuttig contact met uitgevers had ik er niet, maar ik kon wel een beetje snuffelen tussen de boeken die er op de tafels lagen. Past mijn verhaal daar tussen?

Al met al positief dus. Ik ga weer met frisse moed verder om mijn darling te killen...

Sestra-blog

Er staat weer een blog op SestraVrouw!

Gebed voor mijn kinderen

Soms vliegt het me zo aan dat ik m'n kinderen niet altijd en overal voor vanalles kan beschermen. Vandaag moet ik steeds aan dit lied denken...

Oproepje!!!

Voor een fotowedstrijd hebben we stemmen nodig!

Kijk op deze site: site

En klik op de derde foto. Edco heeft hem ingezonden. (Evt. mag de tweede foto ook, die heb ikzelf ingestuurd...)
Per IP-adres kan er 1 keer gestemd worden!

Help je mee???? Dank je!

(even wat achtergrondinfo: De foto die Edco heeft ingestuurd heb ik gemaakt. Het regende dat het goot, de camping stroomde over, weggetjes werden rivieren, onweer galmde door het dal, bliksem vloog ons om de oren. Hou dat in gedachten. Hou het volgende vervolgens NIET in gedachten: ik in bikini in de plensende kouwe regen, op mijn knieën in de modderrivier, angstvallig mijn camera droog proberen te houden en ondertussen ook nog een foto maken van een strandbal die steeds met het logo naar beneden draaide. Hoezo scoor met comfort...)

Kleuteroplossing

Bij ons in de kerk hebben we nu een aantal weken het thema "occultisme". Ik heb er zelf gelukkig nooit direct mee te maken gehad. Uit getuigenissen van mensen hoor je echt dingen waar je oren van gaan klapperen. Dan hoor je pas echt hoe geniepig het invloed op levens van mensen kan hebben. Echt iets om waakzaam op te zijn!
Maar ja, hoe leg je het uit aan de kinderen hè? De oudsten hebben het er in de kinderdienst ook over gehad en wij thuis ook met ze. Ze snappen ook waarom sommige tv-programma's niet goed zijn. Waarom we niet naar programma's kijken waarin met overledenen gecommuniceerd wordt. Of films en programma's waar duivelse dingen gebeuren, denk aan tovenarij en hekserij.
Toch zijn we daar ook niet heel krampachtig in en zien ze heus wel eens iets op tv wat eigenlijk net over de grens is. Dat geeft dan ook wel weer een leuk gesprekje en leren ze er wat van en -niet onbelangrijk- is het ook niet meer zo interessant dan dat je alles maar voor hun ogen weghoudt. Dat wekt hun interesse dan natuurlijk alleen maar meer.

Maar goed, soms kom je in situaties terecht waar je soms ook even niet goed weet hoe je daar nou wijs mee om moet gaan. Bij een spelletje op kamp bijvoorbeeld als er iets met nep-hypnose gedaan wordt of, zoals vanavond, bij het voorlezen van een verhaaltje voor het slapen gaan.

Rebecca wilde graag uit een boekje voorgelezen worden die Elise had meegenomen bij haar vader vandaan. Een boekje van Assepoester. Ik begon voor te lezen en dat ging gezellig over muisjes. Maar het duurde niet lang voor er een toverstokje tevoorschijn kwam en er getoverd werd. Ik keek Rebecca aan, voorbereid op een gesprekje. "Dit is eigenlijk niet goed hè?" Teleurgesteld keek ze me aan. "Maar mama!" riep ze. "Dat is gewoon een engel zonder vleugels!" Wetend dat mama alles met engelen wel goed vindt...

Ik moest lachen om haar "oplossing" en sloeg gewoon een stukje over in het boek. Allemaal blij.

Kaboutertjes

Vanmiddag hadden we een kleuteruitje naar het bos bij de Lage Vuursche. Er moesten natuurlijk wat ouders mee om te rijden en ik was één van de gelukkigen, want het was stralend mooi weer! Ik had zo mijn voorbereidingen getroffen voor deze wandeling. Een andere kleutermoeder is erg creatief met vilt en ik vroeg haar of ze misschien kleine kabouterkleertjes had. Die had ze en ze bracht ze gisteravond even langs, want zij vond het ook een leuk idee. Ik maakte de kleertjes aan een miniwaslijntje en smokkelde hem mee naar het bos vandaag. In een bijna ongezien moment plantte ik het waslijntje achter een boom en riep: "Kijk eens wat ik hier gevonden heb!" En al die kleuters stonden te stuiteren van enthousiasme. Kabouterkleertjes!!! Ze trapten er niet allemaal in, een paar pientere dames zeiden al snel dat ik dat had gedaan omdat ze mijn arm hadden zien bewegen (?). Ach, ik wist natuurlijk van niks. En Rebecca was heel erg verbaasd dat bij thuiskomst in haar tas met bosspulletjes ineens het waslijntje werd gevonden...

Gordijntjes

Nog nooit in mijn leven heb ik me bezig gehouden met iets wat voor je raam moet hangen. Nou, da's niet helemaal waar. Onze bovenverdieping hangt vol met kant-en-klare Ikealapjes en in de woonkamer hangen "in betweens" die ik ook eigenhandig heb uitgezocht en in het verleden heb ik nog wel eens een standaard rolgordijntje gehaald bij de bouwmarkt, maar het echte werk, dat heb ik nog nooit gedaan. En met het echte werk bedoel ik beeldbepalend, nuttig, mooi, functioneel, sfeerverhogend en persoonlijk. Je kan houden van een strak rolgordijntje, van een plissé-gordijntje, vlinder jaloezie, H-V jaloezie, lamellen of vouwgordijntjes. Die laatste hing bij ons in de keuken, aan de straatkant. En ik hou echt niet van vouwgordijntjes. Echt niet. De vorige bewoners van ons huis hadden ze laten hangen en ze zagen er nog prima uit, dus bleven ze nog jaren hangen. Maar mooi heb ik ze nooit gevonden. Nuttig waren ze wel, want ze konden 's avonds dicht en de inkijk was verdwenen. Irritant waren ze ook, want ze pasten net niet achter mijn bloempotten met mooie zelfgemaakte kunstwerkjes langs, waardoor ze er altijd precies bovenop stortten als je ze liet zakken, zodat er potgrond en blaadjes over de vensterbank dwarrelden. Altijd. En als je ze omhoog trok, dan moest je je overstrekken over het aanrecht om ze nog netjes recht te krijgen. Elke dag opnieuw. Nee, ik heb ze echt nog nooit mooi gevonden. Maar ja... Iets anders...? Is dat nodig? Wát dan? Géén idee! Die half afgezakte plissé-dingen die je tegenwoordig veel ziet, vind ik ook helemaal niks. En al die andere toeters en bellen ook niet. Hmm. Misschien ben ik wel gewoon lastig.

Aangezien we een heel breed raam hebben en ik het uit 1 stuk wil, passen standaard rolgordijntjes niet. Dus valt optie bouwmarkt ook af.

Ik vergeet een heel stuk te vertellen, want waarom is het NU ineens nodig om me met gordijntjes bezig te houden? Afgelopen week hielp mijn schoon(e)zus me een dagje met even flink poetsen. Soort voorjaarsschoonmaak in de herfst, zeg maar. Dus ook de vouwgordijntjes gingen de wasmachine in en eenmaal droog en gestreken moesten ze weer opgehangen worden. Maar dat lukte me niet! Ik kreeg het niet goed voor elkaar en het viel Edco en mij op hoe veel licht er ineens onze keuken binnenstroomde. Een derde van het raam was altijd verstopt achter de akelige vouwgordijntjes en nu hadden we ineens een zee van licht! Ik kon gewoon de wolken zien! Dat beviel eigenlijk zo goed, dat we niet eens meer hebben geprobeerd om de vouwgordijnen op te hangen. Alleen 's avonds is het wel een groot donker gat waar je inkijkt en we zitten gevoelsmatig wel een beetje op de kijk, vandaar dat we er wel weer iets voor willen hangen, maar wel iets wat helemaal open kan en lichtdoorlatend is.

En zo kwam het dus dat ik vanmorgen voor het eerst van mijn leven bij een woonwinkel door boeken bladerde met stukjes rolgordijn. En ik vond het knap lastig. Terwijl het meeste al afviel, viel mijn oog op een duo-rolgordijnsysteem. Daarmee kun je de lichtinval regelen. Helemaal open, half dicht, helemaal dicht, zonder dat ze halverwege je raam hangen zoals met die afgezakte plissé-dingen. Geen idee wat de kosten daarvan gaan worden, want ik was zo handig om niet even het kozijn op te meten voor ik er heen ging. Misschien ga ik wel zo schrikken dat ik heel snel die vouwgordijntjes weer op hang. We zullen zien.

Lekker belangrijk, denk je nu wellicht. Inderdaad, lekker belangrijk...

Sing-in

Afgelopen zaterdagmiddag was er een openlucht sing-in, midden in het centrum van Nijkerk. Deze sing-in werd georganiseerd door bijna alle kerken in Nijkerk. Aangezien wij ook in Nijkerk naar de kerk gaan, en onze gemeente de muziek verzorgde, maakten Edco en ik ook deel uit van de band. Heel leuk om te doen en ook wel heel grappig dat van de 9 bandleden er 4 -dus bijna de helft- uit Bunschoten kwamen.
Het zonnetje scheen lekker, er kwamen veel mensen, de terrasjes zaten vol... al met al een gezellige boel dus. De spreker die wat mocht vertellen over zijn leven, Joop Gottmers heette hij, had een indrukwekkend verhaal over hoe hij vanuit de criminaliteit, drugs en alles tot geloof kwam. Heel bijzonder om te horen! Google zijn naam maar eens...!
Ik vond het ook bijzonder om zo midden op straat met zo veel mensen over God te zingen, vóór God te zingen.
Hier een heel kort filmpje van de Nijkerkse televisie...

Aardbeving

Gisteravond rond de klok van 21.00 uur zat ik op de bank wat tv te kijken. De kinderen lagen allemaal op bed en Edco zou niet thuis komen. Ik wilde een beetje op tijd naar bed, maar bleef nog wat hangen. Iets na 21.00 uur voelde ik ineens een trilling door het huis gaan. Het was duidelijk voelbaar en leek op het gevoel wat we vroeger in mijn oude ouderlijke huis wel eens hadden als er een vrachtwagen vol gas rakelings langs ons huis denderde. Dan stond de boel ook even te schudden, net als gisteravond. Het duurde een seconde of 5, denk ik en ik had wel meteen in de gaten dat dit niet kwam door een partij beton die ze van de vrachtwagen lieten vallen bij de Vebo (betonfabriek, hier redelijk in de buurt) of een hal van Polynorm die instortte. Mijn Iphone lag naast me en ik google-de meteen: aardbeving Nederland. Dat was vrijwel direct nadat ik het voelde, dus was zo'n beetje de eerste van Nederland, denk ik ;). Google was alleen nog niet zo ver, dus wist ik na een half uur pas echt zeker dat ik een aardbevinkje had gevoeld, want het is natuurlijk niets vergeleken met de "echte" aardbevingen in Japan enzo.
Toch heb ik er een apart gevoel bij. Ik heb gewoon een aardbeving gevoeld! Zo bijzonder! Veel mensen hebben het niet eens in de gaten gehad en kijken je aan van: Yooo! Maar dat kan mij niet schelen. Ik ben dan misschien ook wel iets meer geïnteresseerd in dergelijke natuurverschijnselen dan de gemiddelde Nederlander. (Ik wil bijvoorbeeld ooit nog eens tornadojagen en naar de vulkanen en geisers in IJsland e.d.) Dus ik ben blij dat ik het gevoeld heb!

Ook Matthew heeft het trouwens gemerkt, al wist hij niet dat het een aardbeving was. Hij vertelde vanmorgen dat de spulletjes in zijn kast waren gaan trillen en zijn bed ook. Toen ik vanmorgen zei dat het kwam door de aardbeving, maakte dat het verhaal natuurlijk net een stukkie spannender!

Sestra-blog

En vandaag ook nog een nieuwe Sestra-blog! KLIK!!!

KvK

Je eerste echte afspraak voor het officieel opzetten van je eigen bedrijf afbellen, dat doe je niet. Hoe dan ook. Dus hees ik mijn koortsige, pijnlijke lijf vanmorgen uit bed, trok wat leuks aan en probeerde er nog iets van te maken met een beetje make-up. Kinderen naar school en peuterspeelzaal en ik sloot achteraan in de file op de A1. Gelukkig mocht ik er snel weer vanaf en reed samen met TomTom naar de place to be: de Kamer van Koophandel. Ik was er te vroeg en moest even wachten. Of ik koffie wilde? Nee, dank u. Appeltaart? Nee!  De zweetaanvallen negerend en met mijn zakdoeken krampachtig in mijn hand hoopte ik dat ze maar zouden opschieten.

Eindelijk mocht ik meelopen en binnen een kwartiertje was het geregeld. Ik was een eigen bedrijf rijker! Gegevens werden ingevuld, belastingdingen aangevraagd, KvK-nummer gegeven, pakketje uitgereikt, inschrijfgeld betaald en toen liep ik weer naar buiten met een envelop vol papieren. Geen fanfare bij de uitgang, geen knallende champagne of confetti…

Van te voren had ik gedacht dat dit een soort bijzonder moment zou zijn, het moment dat FotoMenrique officieel zou bestaan, maar in werkelijkheid stelt het niks voor en is het maar een kille, zakelijke ontmoeting waarbij alleen maar gegevens uitgewisseld worden. Niet dat ik vanmorgen nou zat te wachten op die fanfare bij de uitgang hoor! Ik wist niet hoe snel ik naar huis moest, voelde me alles behalve lekker en eenmaal thuis waren de bank en m'n bed de enige plekken waar ik verbleef. Maar… vanaf vandaag ben ik dus wel mevrouw de directrice. Eentje in joggingbroek met koorts, snotneus en waterige oogjes, dat dan weer wel…

Wissel

Het zat er al wel een tijdje aan te komen. Met steeds grotere tegenzin pakte hij zijn tas, kroop in zijn zwarte Mercedes en ging weer op pad. Tot afgelopen zomer de bom barstte en hij zich ziek meldde. De grens was bereikt.

Baas kwam praten, plannen werden gemaakt, moed werd bijeen geraapt, schouders er weer onder. Maar de lol was weg. De uitdaging ook. En toen puntje bij paaltje kwam, bleek een toekomst bij dit bedrijf ook ver te zoeken.

Er volgden weer gesprekken en samen kwamen ze tot de conclusie dat er afscheid genomen moest worden. Aan de ene kant opluchting, aan de andere kant een punt achter een carrière van 11 jaar bij deze toko, met vriendschappelijke collega-banden en al.

Maar, Godzijdank, kwam er iets nieuws op zijn pad. Een nieuwe uitdaging, zelfde branche (detachering), maar toch heel anders. Gesprekken werden gevoerd en al gauw voelde hij dat dit het moest zijn. Het voelde goed! Bovendien is het vlakbij en kunnen we in het vervolg als compleet gezin gewoon om 18.00 uur eten, staat hij niet meer eindeloos in de file, hij mag een andere auto uitzoeken waar we met z’n allen in kunnen, hoef ik Matthew niet meer in de spits naar fietsclub te brengen omdat hij dat kan gaan doen… kortom: Er komt een wissel aan. Een banenwissel voor Edco. Eentje waar we allemaal blij mee zijn!

Een nieuw begin?

In het bos vol blogbomen, verdwaalde ik. Mijn oude vertrouwde weblogje, waar ik al vele jaren trouw aan was, liet mij in de steek. Eerst wachtte ik geduldig, maar ook voor iemand die graag schrijft en die nu op non-actief was gezet, is het geduld op een dag op. Dat was afgelopen weekend al, dus begaf ik met in het blogbos. Blogger, Blogspot, Wordpress... ik kwam vanalles tegen en het ene zou nog beter, mooier, sneller moeten zijn dan het andere. Ik probeerde hier wat, daar wat, maar overal was het weer anders, ingewikkelder. Ondertussen heb ik overal een lege blog, geloof ik...

Ik heb ook wel nagedacht wat ik wilde. Deze verplichte blogstop, was ook wel goed. Ik had al niet het gevoel dat ik iets MOET bloggen, maar deze pauze liet mij zien dat het echt totaal niet belangrijk is. Voor mij is het een uitlaatklepje, mijn manier van het leven onder woorden brengen en wel zo dat het voor anderen ook herkenbaar is of in elk geval leuk om te lezen. Het is een hobby.

Vandaar dat ik de draad maar weer oppak, maar nu dus niet bij weblog. Of ik terugkeer naar mijn blogliefde weet ik nog niet. Eerst maar eens zien of we weer online komen en tot die tijd, zit ik lekker hier.

Ik ben er weer! Jij ook?