Overstap

We gaan weer verhuizen! Vanaf nu is mijn blog te lezen op www.menrique77.wordpress.com

Kom je daar weer meelezen?

Etters

Elise is niet zo'n ondernemend meisje. Ze kiest eerder voor de veiligheid en vertrouwdheid dan dat ze over grenzen gaat. Sinds augustus zit ze op gitaarles bij een andere muziekschool, eentje waar ze zelf makkelijk op de fiets naar toe kan en wat ze dus ook doet. Gisteren ook weer, alleen moest ze nu voor het eerst zelf in het donker naar huis fietsen. Ik dacht nog: weet ze wel hoe ze haar voorlicht aan moet doen, want de laatste keer moest ik ook aardig zoeken voor ik door had hoe die aan moest. Ze heeft voor haar verjaardag in maart van haar vader namelijk een nieuwe fiets gekregen en die stond al die tijd daar, maar laatst hebben we een fietswissel gedaan omdat ze hier nou eenmaal vaker fietst dan daar.
Ik stond aardappels te schillen en ondertussen keek ik door het keukenraam naar buiten of ze er al aankwam. Dat duurde maar en duurde maar... En ja hoor, daar kwam ze uiteindelijk aan, met lichten aan. Dat was dus gelukt. Maar toen ze de deur binnenstapte barstte ze in huilen uit. Wat bleek: bij de rotonde was het druk geweest en ze was gestopt, maar een vrachtwagen stopte ook. Toen wilde ze dus gauw weer opstappen of doorfietsen, dat weet ik ook niet precies, maar in elk geval bleef haar jas, of gitaar die op haar rug zat, achter haar zadel haken waardoor ze met fiets en al viel. Ze krabbelde overeind en wilde weer opstappen. Op dat moment fietsten er een paar puberjongens langs haar en die duwden haar hard lachend in de struiken. Nu lag ze onder haar fiets en ze kwam zo gauw niet overeind. Een man stopte en hielp haar. Met een dikke pijnlijke knie kwam ze dus thuis. Probeer je dat meisje stapje voor stapje uit haar veilige zone te helpen, duwen dat soort etters haar net zo hard weer terug! Bah. Als ik het had gezien dan hadden ze de volle laag gekregen. Aan de andere kant: ze is hier mooi wel alleen doorheen gegaan en ze is op eigen houtje thuis gekomen. Wat dat betreft ging het dus goed, zonder hulp van mama! Ergens was dit dus een levenslesje. In het leven kom je zo nu en dan nou eenmaal etters tegen en in de meeste gevallen is het misschien niet leuk, maar je overleeft het wel. En voor mij was het weer een lesje loslaten...

Hoe het gaat - na de start

Inmiddels bestaat FotoMenrique al bijna twee maanden officieel. En met succes! Terwijl de website nog niet eens af is (zwager is er druk mee...) en ik nog geen artikeltje in de plaatselijke krant heb gezet, laat staan heb geadverteerd, komen de opdrachten één voor één binnen gedruppeld. Zo leuk! Het is nog wel een beetje zoeken met de nieuwe spullen die ik heb, maar ook dat gaat steeds beter en het resultaat valt zeker niet tegen! Ik merk dat ik het echt heel leuk vind om te doen, dit is een goede stap geweest voor mij. Lekker mijn eigen bedrijfje, zelf mijn tijd indelen, avonden achter de computer foto's kijken en bewerken, ideetjes opdoen...
En vandaag kwamen er zomaar weer twee opdrachten binnenrollen! Da's toch leuk!!!