Overstap

We gaan weer verhuizen! Vanaf nu is mijn blog te lezen op www.menrique77.wordpress.com

Kom je daar weer meelezen?

Etters

Elise is niet zo'n ondernemend meisje. Ze kiest eerder voor de veiligheid en vertrouwdheid dan dat ze over grenzen gaat. Sinds augustus zit ze op gitaarles bij een andere muziekschool, eentje waar ze zelf makkelijk op de fiets naar toe kan en wat ze dus ook doet. Gisteren ook weer, alleen moest ze nu voor het eerst zelf in het donker naar huis fietsen. Ik dacht nog: weet ze wel hoe ze haar voorlicht aan moet doen, want de laatste keer moest ik ook aardig zoeken voor ik door had hoe die aan moest. Ze heeft voor haar verjaardag in maart van haar vader namelijk een nieuwe fiets gekregen en die stond al die tijd daar, maar laatst hebben we een fietswissel gedaan omdat ze hier nou eenmaal vaker fietst dan daar.
Ik stond aardappels te schillen en ondertussen keek ik door het keukenraam naar buiten of ze er al aankwam. Dat duurde maar en duurde maar... En ja hoor, daar kwam ze uiteindelijk aan, met lichten aan. Dat was dus gelukt. Maar toen ze de deur binnenstapte barstte ze in huilen uit. Wat bleek: bij de rotonde was het druk geweest en ze was gestopt, maar een vrachtwagen stopte ook. Toen wilde ze dus gauw weer opstappen of doorfietsen, dat weet ik ook niet precies, maar in elk geval bleef haar jas, of gitaar die op haar rug zat, achter haar zadel haken waardoor ze met fiets en al viel. Ze krabbelde overeind en wilde weer opstappen. Op dat moment fietsten er een paar puberjongens langs haar en die duwden haar hard lachend in de struiken. Nu lag ze onder haar fiets en ze kwam zo gauw niet overeind. Een man stopte en hielp haar. Met een dikke pijnlijke knie kwam ze dus thuis. Probeer je dat meisje stapje voor stapje uit haar veilige zone te helpen, duwen dat soort etters haar net zo hard weer terug! Bah. Als ik het had gezien dan hadden ze de volle laag gekregen. Aan de andere kant: ze is hier mooi wel alleen doorheen gegaan en ze is op eigen houtje thuis gekomen. Wat dat betreft ging het dus goed, zonder hulp van mama! Ergens was dit dus een levenslesje. In het leven kom je zo nu en dan nou eenmaal etters tegen en in de meeste gevallen is het misschien niet leuk, maar je overleeft het wel. En voor mij was het weer een lesje loslaten...

Hoe het gaat - na de start

Inmiddels bestaat FotoMenrique al bijna twee maanden officieel. En met succes! Terwijl de website nog niet eens af is (zwager is er druk mee...) en ik nog geen artikeltje in de plaatselijke krant heb gezet, laat staan heb geadverteerd, komen de opdrachten één voor één binnen gedruppeld. Zo leuk! Het is nog wel een beetje zoeken met de nieuwe spullen die ik heb, maar ook dat gaat steeds beter en het resultaat valt zeker niet tegen! Ik merk dat ik het echt heel leuk vind om te doen, dit is een goede stap geweest voor mij. Lekker mijn eigen bedrijfje, zelf mijn tijd indelen, avonden achter de computer foto's kijken en bewerken, ideetjes opdoen...
En vandaag kwamen er zomaar weer twee opdrachten binnenrollen! Da's toch leuk!!!

The holy city

Vroeger, toen ik kind was, woonden we in een oud huis. Zo eentje met erkers, overal doorsluipgangetjes, hoeken, kieren en muizen. Een gaaf huis wat helaas afgebroken is. Het was de oude directeurswoning van de directeur van melkfabriek "de Kleine Pol". Een gehorig huis ook, als we boven de muziek te hard hadden staan, dan kon je dat beneden duidelijk horen. Ook als de tv hard stond, dan hoorde je dat boven weer erg goed. Maar we hadden ook een orgel en zo nu en dan speelde mijn moeder erop. Nou ben ik niet zo'n orgel-fan en word eerder droevig van orgelgejubel dan dan ik er blij van word, dus aan mij is dat instrument niet zo besteed. Toch herinner ik me een keer hoe ik als klein meisje (leeftijd weet ik niet meer) ademloos heb liggen luisteren toen mijn moeder op een zondagavond aan het spelen was. Ik weet nog goed dat ik er wakker van werd en dat ik meteen wist wat ze aan het spelen was: het enige liedje dat ik echt mooi vond: Jerusalem, de Heilige Stad. Dat is me altijd bij gebleven.
Nou kreeg ik vorige week een cd-tje met pianomuziek en ik draaide hem. Ineens kwam de Heilige Stad voorbij, in piano-versie. Jeugdsentiment! Mooi! Op Youtube ging ik zoeken naar dit liedje en toen kwam ik deze versie tegen. In één woord: geweldig! Met het orkest erbij en de pianiste die met haar hoge hakken uit haar dak zit te gaan, echt, je moet even kijken. Voor mij was dit filmpje een emotioneel achtbaantje; aan de ene kant is het een muziekstuk wat mij raakt en waar ik echt kippenvel van krijg in de goede zin van het woord, en aan de andere kant moest ik zo lachen om de pianiste. Wat moet dat heerlijk zijn om je zo te kunnen uiten in de muziek!
Hier het filmpje:

Glasvezel

Er is besloten om ons hele dorp te voorzien van glasvezel voor nog beter, nog sneller, nog weet ik veel-er internet en tv. Ach, het zal wel, denk ik dan. Maar goed, genoeg mensen meldden zich aan en nu zijn er dus al een tijdje een heel aantal chocoladekleurige mannen bezig om alle straten open te gooien, kabeltjes te leggen en de straten weer dicht te doen. In razendsnel tempo gebeurd dit en ze werken echt hard! Om 7 uur zijn ze al volop aan het werk en dat gaat de hele dag door. Ja, het maakt herrie en ik hoor genoeg gemopper van mensen die in ons kraakschone dorpje niet willen dat er zandkorreltjes op de stoep blijven liggen, van mensen die het vervelend vinden dat er steeds weer ergens een straat open ligt enzo. Maar eerlijk gezegd heb ik eigenlijk alleen maar respect voor deze mannen. Ze spreken amper Nederlands, of zelfs helemaal niet. Ik stel me zo voor dat ze voor deze enorme megaklus uit een Zuid-Europees/Noord-Afrikaans (ofzo, het zijn iig geen Polen of andere Oost-Europeanen) land zijn gehaald, vrouw en kinders achterlatend om geld te verdienen door kabeltjes in de grond te stoppen voor mensen die al snel internet hebben en een breedbeeld tv. Terwijl ze zelf misschien niet eens de rekening voor elektriciteit kunnen betalen en al helemaal geen tv of computer hebben. Hoe moeten die mannen zich wel niet voelen als ze normaalgesproken een heerlijk klimaatje hebben en nu moeten bikkelen in onze Hollandse herfst?

Misschien sloeg mijn fantasie wel op hol hoor, ik weet het niet. Maar ik heb gewoon bewondering voor deze mannen die keurig "Goedemorgen"-met accent zeiden toen ik vanmorgen de deur uitliep om Rebecca en Rosalinde naar school en peuterspeelzaal te brengen. Ze legden gauw een houten plaat over de greppel, zodat we niet hoefden te springen. En ze werkten hard!Petje af! Dus kwam het in me op om mijn waardering om te zetten in een daad. Ik keek wat ik nog in de diepvries had: een paar pizza's Hawai. Ik wist dat ze rond etenstijd nog voor ons huis bezig zouden zijn en gisteren aten ze ook al bij mij voor het huis in hun bus. Ik hield het een beetje in de gaten, wilde ze ook niet van hun werk afhouden, maar toen het lunchtijd was en ze even stopten met werken, waren de pizza's klaar en liepen Elise en Rebecca met een bord vol warme pizzapunten naar buiten. De mannen vonden dat erg leuk en een paar mannen namen een stuk pizza. Toch waren er ook een aantal die lieten merken dat ze het aardig vonden, maar toch wilden ze niet. De aanvoerder van de groep mannen kon Nederlands en zei tegen Elise dat zij moslim waren en geen varkensvlees mochten eten en op de pizza's zat... ham! Oeps, daar had ik dan weer nooit bij stil gestaan... Laat ik m'n dochters gewoon een stuk onrein voedsel onder hun neus duwen... :)

Logo

Ik bedenk ineens dat ik mijn schitterende logo nog niet eens aan jullie heb laten zien!

Nou, dit is hem dan:

Gemaakt door mijn Amsterdamse, grafische nichtje:
Marjon van der Erve.

Opvoeden

Dat opvoeden een hele klus is, daar zijn we inmiddels al wel een paar jaar achter. Soms moeten de teugels even iets strakker, zo ook laatst bij Rebecca. Het liep een beetje uit de hand met haar pittige karaktertje. Ze was vaak kattig en boos, luisterde slecht, opruimen en opschieten kwam niet in haar woordenboek voor. Dus werd het tijd voor een beloningssysteem. Twee weken lang mocht ze stickertjes plakken als ze zich op die onderdelen goed had gedragen en niet teveel (=3) kruisjes had. Ze deed goed haar best en als er dan toch na een paar keer waarschuwen een kruis neergezet werd, dan vond ze dat heel erg. Uiteindelijk was het stickerblad vol en mocht ze in de speelgoedwinkel de felbegeerde speelgoedföhn halen. Missie geslaagd...

...dachten we. We zijn weer een aantal dagen verder en het lijkt erop dat Rebecca denkt dat de buit nu binnen is en de regels niet meer gelden. Opruimen en opschieten? Wat is dat? Ze tettert ook weer met volle kracht door mama heen als ik met iemand sta te praten en reageert boos en kattig als ik dan even niet naar haar wil luisteren.

Zucht.

En dan hebben we Rosalinde, dat lieve, schattige, rustige droepie wat ze altijd al was. Vanmorgen wilde ik in de supermarkt niet het pak koekjes kopen wat zij op het oog had -de kast ligt al vol koek- en daarmee was het hek van de dam. Huilend en drammend liep ze achter me aan door de winkel. Thuis probeert ze me ook steeds uit, kijken hoever ze kan gaan en ze kon ook altijd ver gaan als jongste met haar lekkere bolle wangen en grote onschuldige, groene ogen, maar af en toe moet er toch ook even ingegrepen worden. Geen vierende teugels hier dus, maar weer even een stukje strakker.

Ze zitten allebei even in een lastige kleuter- en peuterfase. Gelukkig weet ik inmiddels ook wel dat fase's altijd weer voorbij gaan. Nou, ik kijk uit naar de weer wat rustigere fase die hier uiteraard op zal volgen...

Zucht.