De één heeft er vrijwel nooit last van, de ander vaak. De meesten zitten daar ergens tussenin, denk ik. Ik heb het met vlagen heel erg. De zenuwen. Afgelopen weekend was zo'n zenuwenweekend.
Ik heb er een verschrikkelijke hekel aan om ergens alleen naar binnen te moeten gaan als er al veel mensen zijn. Ik kom nog liever te laat dan dat ik moet wachten tussen allemaal mensen die al gezellig met elkaar aan het praten zijn, gesloten groepjes, hahaha wat hebben we een lol en we laten je er -bewust of onbewust- niet tussen.
Toen ik nog op een gospelkoor zat vond ik dat zo vreselijk! Voor aanvang stonden de mensen in vaste groepjes al met elkaar koffie te drinken en ik kwam daar gewoon niet echt tussen. Dat is dan zo ongemakkelijk! Gelukkig stond ik met repeteren op het hoekje achteraan, zodat ik mooi om klokslag acht uur of iets later op mijn plekje kon schuiven om dat vreselijke vooraf moment te ontlopen.
Afgelopen weekend ging ik voor het eerst in mijn leven naar een boekpresentatie. Ik had geen idee hoe dat in zijn werk ging en ik was alleen. En er waren veel mensen. En ik wist niet wat nou precies de bedoeling was. Moest ik de schrijver nou meteen feliciteren, moest ik wachten op een praatje... Ik had geen idee. Dus sloot ik met mijn lange lijf ergens achteraan aan en hield het van een afstandje in de gaten. Uiteindelijk ging het allemaal prima, maar ik heb me daar van te voren zo enorm zenuwachtig voor gemaakt!
Zondag hadden we de sing-in in Amersfoort. (Zie deze site.) en daar zou ik twee intro's fluiten op mijn low whistle, dat is een Ierse fluit. Ik zou daar ook zingen, samen met een leuke zanger en superband, maar door die intro's die ik zou doen was ik zo ontzettend zenuwachtig! Ik kreeg echt geen hap meer door mijn keel. Tijdens het oefenen hebben we toch een intro geskipt, wat wel wat meer lucht gaf, maar de zenuwen bleven.
Gelukkig ging het intro goed en het zingen was ook helemaal super om te doen. Maar blijkbaar kost het allemaal wel energie, dat zenuwachtig zijn, want ik voel me vandaag behoorlijk energieloos...
En jij? Heb jij ijzeren zenuwen of heb jij hier ook last van? En hoe ga je er mee om?
7 opmerkingen:
Eerlijk zijn? Ik begrijp dat eigelijk niet. Je hebt zoveel talenten en 'duikt' overal in dat ik niet dat beeld van je heb. Het zijn vast gezonde zenuwen maar zodra het onzekerheid is dan moet je daar maar eens heel snel mee om zien te gaan. Want dat is absoluut niet nodig! Wij, bezitters van een bijzonder gezin, mogen trots op onzelf zijn. Recht die rug!
@Reintje: Ik ben ook trots en vind inderdaad veel dingen leuk en duik overal in, dat klopt. Maar op de "momenten suprème" heb ik echt heel veel last van zenuwen en weet ik niet meer zo goed waarom ik het ook alweer zo leuk vond. Uiterlijk zie je dat misschien niet zo, hooguit trillende handjes, maar mijn hart gaat tekeer, mijn darmen raken van slag (serieus...!) en ik voel letterlijk de zenuwen door mijn lijf gieren.
Een beetje gezonde spanning is niet erg, ben ik met je eens, een een beetje onzekerheid komt er vast ook wel bij kijken... Normaal gesproken ben ik ook best een relaxed mens, maar op sommige momenten (de alleen-in-groep en presteer momenten) dus niet.
ik denk dat iedereen dat wel kent, ik iig wel.
al verbaas ik mezelf soms door ineens een volle zaal toe te spreken: modeshow en veiling op school, afscheid van onze predikantsvrouw (een goede vriendin van me)in een bomvolle kerk en niet te vergeten de presentatie van de stukjes op de trouwdagen van onze kids. als ik maar mezelf mag zijn, een stuk voorlezen in de kerk? echt niet, dan slaap ik wschl de nacht er voor niet.
en allen ergens binnenkomen is ook niet leuk, al heb ik laatst een hele leuke ervaring gehad op de nieuwe school van marjolijn, waar ik werkelijk niemand kende. ik heb met verschillende onbekende mensen leuke gesprekjes aangeknoopt, zo anders dan op de vorige school waar het ook een clubjes netwerk was.
kortom: gewoon vijftig worden en alles gaat vanzelf (zei ze dapper)
@Hanneke: Gelukkig! Er is hoop! Nog maar ruim 15 jaar, dan ben ik ook 50 en komt het vast allemaal goed!!! Joehoe!!! Ik kijk er naar uit!
tegen die tijd ben jee en beroemdheid: schrijfster, fotografe en zangeres, dan heb je nergens meer last van :)
Herkenbaar, hoor. Vaak moet ik gewoon een paar keer door de zure appel heen bijten. Maar voordat die zure appel niet meer zuur is, haak ik soms ook al weer af. Maar als ik wel doorzet en dan later terugkijk, merk ik dat die onzekerheid eigenlijk helemaal niet nodig was. En al ging het eens fout, ook dat bleek ik te overleven...
Ik heb er ook enorm veel last van. Met een uitvoering met koor, of met Kerst in de kerk zingen pff heb het spaans benauwd van te voren. Het is zelfs regelmatig de oorzaak voor mijn twijfels over of ik nog wel mee wil doen met dat soort dingen. Maar aan de andere kant...ik zing zo graag en ik wil me niet laten kennen. Doorbijten dus...
Een reactie posten